In dit blog komen nog mijn nieuwste conclusies en ontwikkelingen n.a.v. Neurofeedback. Hoe vaak ik ook – na mijn intensieve verwer-king van mijn verleden – verdwaalde mensen tegenkom die hun zielewonden niet helen, maar dit willen fixen door misbruik van mijn ontwikkeling te willen maken: ik val, ik sta op en ik ga verder. En vooral: ik blijf leven. Want dat is de les van de verwerking van mijn verleden. Ik blijf leven van binnenuit. Door mijn hart te blijven voelen. Door ook nieuwe wonden weer te helen. Wat er ook gebeurd, wie ik ook ontmoet, ik schud het stof van mijn voeten en ik ga verder.
“When we stop taking risks we stop living LIFE”
[NOG NIEUW PLAATJE]
DIT BLOG IS ONDER CONSTRUCTIE. Laatste update: 18 februari 2024
6-3-2019 De ochtend voor Neurofeedback heb ik (zoals wel vaker) een intuïtieve droom: Mijn vader zit met de rug naar mij toe op het bed in de ouderkamer en met zijn gezicht richting het raam (en het water, symboliek voor waar mijn moeder hem verlaten heeft). Hij blijft daar doodstil zitten, zegt niets, beweegt niet, kijkt niet naar mij om. Zijn stilstand laat ik achter mij, ik sta bij de deur en verlaat de kamer, en verlaat het huis. Als ik voor de buitendeur sta zeg ik nog “I love you” tegen de katten (die ik eens had en die voor mij ook een gat op moesten vullen) en loop naar mijn fiets en ga op pad.
Alle emotionele ballast die van jou is geef ik terug aan jou
6-3-2019 Als ik bijna thuis ben zegt mijn intuïtie: “Hij stalkt je”. Bij nader onderzoek blijkt dat mijn ex te zijn, die ervoor blijft kiezen om het zielige slachtoffer te zijn, i.p.v. om verder te groeien. Door te leren op zichzelf te vertrouwen i.p.v. aan mij als een stuk bezit vast te klampen, uit angst verder te stromen… “Sometimes God closes doors because it’s time to move forward. He knows we won’t move unless circumstances force us to.” En dit geldt ook Guido. Het universum en mijn intuïtie zijn te positief over jou geweest. Wachten op jou deed mijn ziel verbleken en zou letterlijk mijn dood zijn geworden. Zoals mijn moeder de vracht van mijn vader droeg, die haar te zwaar werd, waardoor ze er aan onder door ging en stierf… Nee, jij hebt deze groeikans niet aangepakt, want jij durft niet (meer) vanuit jouw hart te leven. Ik was vast een leuke toevoeging aan al jouw fantasieën. Maar vanuit puberliefde doorgroeien naar echte liefde, nee dat risico durf jij niet te nemen. Heel handig zo’n hooggevoelige vrouw die van je houdt, daar kan je mooi op projecteren en al jouw onverwerkte zaken bij dumpen. Jij voelt je dan “goed” en zij voelt zich slecht… [narcisme] Maar vandaag (10-3-2019) geef ik ‘m – ook namens alle vrouwen die jij dit (onbewust) aan hebt gedaan – weer aan jou terug: “Alsjeblieft, van jou.” Be a man, draag je eigen verantwoordelijkheid.
En hetzelfde heb ik met mijn ex Paul gedaan: alles wat jij sinds 2011 op mijn bord hebt gelegd, alsjeblieft, van jou.
Ik kies ervoor mij door mijn hart te laten leiden
Ik leef vanuit mijn hart, hoe vaak en hoe diep ‘t het afgelopen jaar ook gebroken is. Heb ik spijt, nu 1 jaar later? (maart 2019) Nee, ik geloof in overgave. En dus kies ik vanuit mijn hart voor dat wat goed voelt. Maar ik geloof ook dat Guido niet klaar is voor echte liefde en daar duidelijk ook niet aan wil werken en dat voelt voor mij niet goed. Hij kiest voor lijden en ik kies ervoor mij door mijn hart te laten leiden. En precies daarom zijn wij niet samen. Ik heb ook geen spijt van mijn scheiding, want via Neurofeedback is naar voren gekomen dat mijn ex energetisch niet meer goed voor mij was, en meer op mijn plek wilde leunen dan zijn eigen plek in het leven in te nemen. Dus het werd tijd dat hij zijn eigen weg leert gaan. En dus ruim 1 jaar later, sluit ik 2 boeken en laat ik Paul en Guido achter mij. Ik geloof in overgave, aan het hart, aan het leven. En mijn hart kiest iemand die dat ook kan en daar zal ik op een dag mee samen zijn. Want hoe dan ook, blijf ik leven vanuit mijn hart, en zal deze mij de weg wijzen, naar wie of wat toe te gaan, en wie of wat (weer) te laten gaan…
“Not on fighting the old, but on building the new” *
Sinds gisteren bouw ik verder aan mijn nieuw vorm te geven huis en leven. En ik bedenk me: opbouwen dat is veel te weinig gebeurd de afgelopen 7 jaar, er is teveel afgebroken… Gisteren was ik sinds een half jaar weer eens in de stad waar mijn ex is gaan wonen en waar ik Guido in 2017 heb ontmoet. In deze voor mij eens zo gezellige stad kom ik nog weinig, want het is beladen voor me geworden. Toch loop ik bewust wel even langs het gebouw waar ik Guido ontmoet heb en ik merk dat daarna een gevoel van vluchten en weer snel naar huis willen gaan in mij opkomt. Wat ik me later bedenk vooral zijn gevoel is: wegrennen wanneer het “moeilijk” word en hij juist de confrontatie met zijn emoties heeft aan te gaan. Ik ga dat wel aan en ga ergens zitten en ervaar daar een tijdlang wat ik voel. Het doet nog steeds pijn dat hij de droom niet wilde waarmaken, maar ik ga verder met mijn leven. Als je niet je hart volgt en geen risico’s meer neemt, dan besta je alleen maar, maar je leeft niet. En ik wil leven! Dus mijn hart laat los en ik vervolg mijn pad met nieuwe doelen. Zoals de tattoo regelen, die symbool staat voor het steeds weer verder gaan, hoe vaak anderen ook mijn leven wilden kapotmaken. En ik verlaat de stad weer met een fijn gevoel: ik heb bewust afscheid van het oude genomen en tegelijk heb ik hier ook weer nieuwe stappen gezet.
Niet “iets is beter dan niets”, maar ècht vanuit het hart
“Ik mis een man in mijn leven” is wat na de Neurofeedback naar boven komt, met verdriet (27-3-2019). Maar ik ga niet voor de eerste de beste die zich aandient. En ja ze kwamen ook later dit jaar op mijn pad: mannen die gewoon voor de eerste de beste leuke vrouw gaan. En niet verder kijken dan dat ze eigenlijk een bedpartner zoeken, omdat ze niet alleen kunnen zijn. Maar zodra ik merkte dat het niet echt was, heb ik ze uit mijn leven gezet. Geen wanhoopsacties, want dan ben ik nog liever alleen. Ik wil echt kiezen, vanuit mijn hart, en voelen dat deze persoon nu werkelijk bij mij past. Iemand die niet perfect hoeft te zijn maar er wel echt durft te ZIJN. Risico’s durft te nemen en zijn hart durft te volgen, anders zullen we namelijk ook nooit echt samen zijn. En van de man waar mijn hart voor gekozen had, Guido, pik in die stad een paar maal op dat hij spijt heeft. Maar iemand die werkelijk spijt heeft zet stappen. Iets wat hij niet doet. Want dan doorbreekt hij de innerlijke overtuiging “ik moet lijden” waaraan hij onbewust trouw wil blijven. Er staat een hele rugzak vol met onverwerkte ervaringen van hem en zijn familieveld tussen mij, die hij liever draagt dan gelukkig willen zijn. En ik wacht niet meer tot hij zichzelf een beter leven gunt. Ik wil verder en voelen dat ik leef !
Zelfbedrog of ontwikkeling? Wat brengt je ècht verder?
En dan volg ik mijn droom op, die ik recentelijk (februari 2019) had, om de oude mobiele telefoon van Paul weg te doen. En is daarmee een kernbom van (gefrustreerde) energie het huis uit? Als Paul vanuit zijn “Baron von Munchausen”-fase (zoals hij zelf de 1e periode na het verlaten van de zaal van Jehovah’s Getuigen in 2011 noemt) eerlijk was geweest naar zichzelf… En naar mij toe eerlijk had gehandeld… Door dat te doen wat zijn hart hem toen ingaf. Door het huwelijk zelf te beëindigen. Hoe had mijn leven er dan vanaf 2011-2012 uit gezien? Misschien had ik andere keuzes gemaakt, door andere omstandighe-den? Misschien had ik dan niet zulke energetische zware jaren gehad? Hij had mij al losgelaten, in de steek gelaten, in 2011, en overlegde niets meer met mij. Ik kon het letterlijk bekijken. Waarom de knoop niet doorgehakt? Angst? Niet uit zijn comfortzone durven stappen. Wat nog steeds een groot issue bij hem is. Maar bij iemand blijven omdat je van iemand houdt of omdat je niet alleen wilt zijn, dat is een wereld van verschil. Ook voor mij energetisch.
Het wordt pas stil als de waarheid zichtbaar is…
Ik volg mijn intuïtie en het universum ontvouwt mijn ontwikkelings-pad. En dan ontdek ik de diepere oorzaak (naast het spirituele mis-bruik) waarvoor ik Neurofeedback nodig heb en stuur ik Paul zijn emotionele ballast retour. Dan wordt het stil. Alle energetische trillingen die ik van hem oppik en die mij van mijn eigen pad afleiden is zijn emotionele ballast, die hij niet zelf oppakt en voor wegloopt. Paul heeft ons eerdere gezamenlijke pad van ontwikkeling verlaten. Daar zijn onze wegen al gescheiden, in 2011. Het gaat veel beter met mij en het wordt stil elke keer als ik zijn emotionele ballast terug stuur. En ik realiseer mij: ik heb Neurofeedback nodig totdat mijn ex Paul hulp voor zichzelf gaat zoeken. Tot die tijd projecteert hij op mij. De “heilige” Redder, die zijn problemen op anderen projecteert, en zo niet met zichzelf aan de slag hoeft.. Zoals zijn vader op zijn moeder projecteerde, waardoor zij in de problemen kwam. En iede-reen naar haar kon wijzen als “het probleemgeval”. Maar zij spiegelde zijn verborgen innerlijke problemen. En zoals mijn vader op mijn moeder projecteerde, waardoor zij in zijn verborgen issues verdronk…
Het wordt pas stil als de waarheid zichtbaar is… Ook voor Helen in “The Affair”. Ze ervaart flinke trillingen, denkt dat het een aardbeving is, maar alleen zij ervaart die trillingen. En dan opeens tijdens een gesprek met haar ex Noah beseft ze: “Oh my God, it’s you” (en meteen stoppen de trillingen) “Jij bent de aardbeving. Jij bent het onvermijdelijke. Door jou kan ik niet ontspannen. Want telkens wanneer ik je zie wacht ik op de volgende ramp, die gaat gebeuren.”
“Ik moet je een boodschap doorgeven”
En dan Guido en het callcenter waar ik hem ontmoette: het is nog steeds niet helemaal stil en het blijft mij achtervolgen… Plots komt na anderhalf jaar er weg te zijn de commercieel directeur mijn profiel bekijken. Ik bekijk de zijne ook, omdat ik de bedrijfsnaam niet zie en vermoed dat het dit callcenter is. En dat klopt. Ik nodig hem niet uit, want zoveel heb ik hem niet gesproken. Maar hij is duidelijk nog niet klaar met mij, want 1 week later nodigt hij mij uit tot zijn netwerk. En ik laat de deur open, want ik wil zien waar dit toe leidt, en zeg ja. Er is duidelijk een Guido connectie, die ik ook weer sterker oppik nu. De eerste boodschap die ik via hem oppik is: “Ik heb Guido ontslagen”.
En dan is het op 20-4-2019 zwaar in mijn huis als ik van een wande-ling terug kom. “Huis van gekwetste zielen, wat draag jij al jarenlang? Pijnen die maar niet willen verdwijnen, omdat ze niet onder ogen worden gezien.” is wat spontaan in mij opkomt. Ik ga op het blaadje met de naam van de commercieel directeur staan. En hij zegt: “Ik moet je een boodschap doorgeven.” Dan begin ik te huilen, want ik weet het, voel het meteen: Guido gaat sterven. “Say Something…” het lied wat aan het begin van mijn Neurofeedback trainingen vaak bij mij naar boven kwam wordt nu ironisch zeer reëel. Ik heb een sterke band met mensen die dood gaan en/of een ouder verloren hebben (zie ook JokeVoorDoodKoos). Misschien vanwege mijn moeder. Ik pik hun verhalen op, verhalen die (nog) een plek willen in deze wereld. Verhalen waar ook meteen de dunne lijn tussen de pijnlijke waarheid (erkennen) en heling zit. Een laatste kans misschien voor ze…
“Goodbyes hurt the most, when the story was not finished…”**
Guido: elke dag opnieuw maak jij de keuze: geen communicatie. Elke dag opnieuw verlies ik jou weer, totdat jouw tijd op aarde voorbij is… En jij mij achterlaat: zonder relatie, zonder afscheid. Deze open wond blijf ik bij mij dragen, terwijl ik ook verder ga… Want ik verwerk alles wat ik meemaak en ik groei verder. Het is te pijnlijk van iemand te houden, die blijft liegen en zwijgen en niet de moed heeft zijn hart te volgen en voor de liefde durft te gaan. Jouw keuze. Dus mijn hart heeft jou wel moeten loslaten. So “I’m saying goodbye.” Ik geloof dat elkaar ontmoeten deel was van een groter geheel. Een geschenk van het universum. En dat het jou, als jij er voor open had durven staan, meer had gegeven: een weg naar heling, een weg naar echt geluk. Maar dat pad, daar was jij (nog) niet klaar voor… Ik leef vanuit mijn hart: ik heel mijn kwetsingen en ik open mezelf opnieuw. Alhoewel het niet mijn intentie was om weer verliefd te worden gebeurde dat toch. Ik verzette me lange, lange tijd, want mijn hart was nog te diep verbonden aan Guido en wat als hij op een dag toch van zich liet horen? Dan wilde ik niet ook een nieuwe man moeten teleurstellen. Maar ik hoorde niets, de afstand werd groter en mijn leven ging verder… Tot uiteindelijk mijn hart koos voor een ander.
© Eva Pieters (maart – december 2019; 2024)
DIT BLOG IS ONDER CONSTRUCTIE. Laatste update: 18 februari 2024
NB: de titel van dit blog was “Ik leef vanuit mijn hart: open voor heling en liefde”
* Dit is ook toegevoegd aan het blog OpMijnSterfbedGeenSpijt, onder-aan de alinea “Geen spijt om te volgen wat mijn gevoel mij verteld” (deze is tevens deels herschreven, met een iets reëlere terugblik…)
** “The secret of change is to focus all of your energy not on fighting the old, but on building the new.” (Socrates)
Reageren op dit blog? Helaas ontvang ik teveel hardnekkige spam, met als enige doel om bij deze site te kunnen inbreken, dus staat de reactieknop voortaan uit. Stuur mij een bericht via de slotpagina
Heel jezelf, dan laat je anderen ook HEEL
Ik geloof in transformatie, in ware heling, want ik ben zelf die reis aangegaan en ik blijf er voor gaan. Ik geloof in de reis uit het hoofd – en alle waanideeën die daar ronddwalen – terug naar het lichaam:
de plek waar je thuiskomt. En waar je rust, vrede en geluk vindt.
(Zie o.a. de blogs: ReisTerugLichaam, LesAfwijzing en ZorgVoorJezelf)