14-11-2018 Alinea “When one door closes, another door opens…” deels herschreven i.v.m. verandering in de geschiedenis.
En de alinea die ik ook in augustus 2018 schreef opnieuw toegevoegd, nu met het kopje “Sorry for the road that I won’t take…”
De afgelopen tijd had ik moeite met schrijven. Mijn leven staat vrijwel stil, omdat ik met mijn hart en ziel verbonden ben aan iemand met wie ik een enorme spirituele band heb, maar die het echte leven niet aandurft en daardoor waardevolle tijd en kansen verspild. Hij verkiest zelfdestructie boven leven en dat maakt mijn hart triest! Want ik weet welke mogelijkheden er voor een mens zijn. Stappen zetten en kiezen voor verwerking en ontwikkeling: groei. Ik ben een vechter en kies altijd de weg van de oplossing: de moeilijkste weg, die tot groei leidt. Want makkelijk leven dat bestaat niet. Het hele leven is leren.
En toen kon ik weer wat schrijven. Door mijn huis uit te gaan en een stuk te lopen in de natuur. En daardoor even uit zijn energie te zijn. Hij hangt in mijn huis, met al zijn verlangens en al zijn moodswings. Hij zit vast. Hij wil van alles, maar handelt er niet naar. En omdat wij gekoppeld zijn in een tweelingzielverbinding zit ik ook vast. Als hij huilt, dan huil ik ook. Als hij zenuwachtig is, word ik ook erg onrustig. En andersom zal ik hem ook vast beïnvloeden. Ik geloof dat we elkaar niet voor niets ont-moet hebben. Ik geloof dat deze verbinding er is om verder te groeien, maar dit keer kan ik niet alleen groeien en is er een ander aan verbonden. Maar hij is hier (nog) niet klaar voor…
Once you meet your twinflame you can not love another one
(Awake Panda)
Altijd samen en toch gescheiden
Je zal er maar mee moeten leven, terwijl de ander er niet voor open staat. Ik moet er mee zien te leven. Elke dag opnieuw. Het is een kwelling. Je voelt je regelmatig verscheurd van binnen, omdat je niet het leven leidt wat je wilt, met degene die – zoals je heel sterk voelt – bij je hoort. Het is een dubbelleven. Altijd samen en toch gescheiden. Een intens fysiek verlangen, maar de afgelopen maanden geen real-life contact meer. Verlangen om te verlangen is zijn comfortzone. Dus hij vindt het wel oké. En hij gaat dan ook geen stap zetten. En ik vind het moeilijk om hier vrede mee te hebben, want ik geloof dat je pas je leven leeft als je (gezonde) risico’s neemt door actie te ondernemen om je dromen waar te maken. Maar bij elke stap die ik richting hem zette raakte hij in paniektoestand. Al vanaf mijn bekentenis bericht in december. Omdat hij zijn hoofd en zijn bange ego aan het roer laat staan en niet leeft vanuit zijn hart en ziel. Omdat angst veiliger is dan de sprong wagen. Omdat hij in zijn hoofd allerlei doemscenario’s er als obstakel tussen zet en vaak alleen nog maar oog heeft voor de ob-stakels. Maar ik geloof dat als iedereen die ooit op een hoge duikplank staat en zich extreem laat leiden door zijn of haar denken en angst, niemand ooit meer van een hoge duikplank zou springen.
Leven is groei, daar blijf ik in geloven
Heb ik spijt dat ik mijn huwelijk hiervoor opgegeven heb? Nee. Ik kon niet anders. Als een tweelingzielverbinding op je pad komt verbleekt elke relatie daarbij. Zelfs die met mijn (ex-)man, zoals in mijn geval. Hoe close wij ook waren, hoe sterk wij ook op één lijn zaten, toen dit tot mijn leven doordrong, veegde dat in één klap heel mijn leven van hiervoor weg. En daar kan ik op zich mee leven, want ik geloof in groei en dat daardoor niet alles blijft zoals het eerder was. Maar wat ik moeilijk vind om mee te leven is dat ik nu niet samen ben met degene bij wie ik nu hoor. Ik wil verder. Maar ik zit vast. “Forget him”, zegt Rosalyn* inmiddels. Ik begrijp haar wel, vanuit haar zienswijze, vanuit “normale” relatie gedachtes. Maar dit is een tweelingzielverbin-ding en die gaat niet weg door iemand te vergeten. Dit is te krachtig en niet te negeren. Dat heb ik al diverse keren gemerkt de afgelopen maanden. En ik denk hij ook. Elke keer als ik het ontken of er van weg wil, voel ik me miserabel. En ik wil er de laatste tijd vaak van weg, want hij zet de relatie real-life niet door, terwijl hij dag en nacht spiritueel en emotioneel zo dichtbij is. Het beste voelt het als we er beiden vrede mee hebben gemaakt, dan voelt het heel vredig, warm en een diep thuisgevoel. En ik moet leren leven met het idee dat het daar bij blijft. Dat hij nooit een echte stap gaat zetten. Dat we alleen spiritueel diep verbonden blijven, maar nooit een echte relatie krijgen. Daar probeer ik nu vrede mee te hebben. Al valt dat niet mee.
Samen in liefde en door stilstand vooral samen in pijn
Er is een sterke telepathische band, maar ook die is de afgelopen maanden ambivalent geworden. Ik geniet van alle intense momenten op afstand die ik mee mag maken, maar bij mij komt van daaruit ook de sterke wens op om in het echt samen te zijn. Ik wil niet alleen maar dromen: ik wil de droom waarmaken. Of in elk geval een poging daar toe. Of als dat niet kan of niet lukt, dan loslaten en verder gaan. Maar niet dit: wel van alles voor elkaar voelen, maar real-life totaal niets samen opbouwen. Gisteravond (4-8-2018) weer veel verdriet in het onderlinge telepathische contact. Ik wil niet alleen maar verlangen om te verlangen. Ik wil bij hem zijn. Maar de deur blijft dicht. Ik mag niet binnenkomen. Wat heb ik “verkeerd” gedaan? Dat ik gezegd heb dat ik om hem geef… Op zulke momenten zou ik willen dat het geen tweelingzielverbinding was, dan kon ik weggaan van jouw afwijzende hart en kon ik verder gaan. Maar dat kan ik nu niet. “En dan op hem wachten…” (zie blog GoWithFlow) Wachten waarop? Hij wil de hele dag aan me denken, fantaseren, terug naar de 1e ontmoeting, nog meer dromen, dan zenuwen als hij een echte stap zou willen zetten, veel energie op mijn website en social media, veel energie om mij heen en in mijn huis… Hij wil me wel begeren, maar maakt nooit af wat hij begonnen is. Ik weet inmiddels dan ook hoe elke dag weer eindigt: geen bericht, geen directe communicatie. Hij heeft weer lang op de hoge duikplank gestaan, maar weer niet de sprong gemaakt… Ik heb dan ook geen hoop meer. Ik ken de feiten: we hebben een intense spirituele band, waarin we regelmatig liefdevol samenkomen, maar: hij wil geen vrouw die van hem houdt… En met die feiten en de pijn die dit elke dag opnieuw geeft moet ik nu zien te leven.
“Sorry for the road that I won’t take…”
“And all there’s left will be a faded memory, a dream you woke up from”. “Sorry” van Kensington: herkenbare tekst. Dat is geen sorry.
Dat is de narcist die geen verantwoordelijk wil nemen. En dus niets opbouwt, maar alleen maar afbreekt. Dat is angst je dromen laten verstoren. Dat is kwetsen uit angst zelf gekwetst te worden. Dat is kansen zelf kapotmaken voordat een ander dat zou kunnen doen. Dat is controle willen d.m.v. destructie. En ja, dat is uiteindelijk: stupid !
En dan zie ik het weer voor me: het moment dat ik nog niet klaar was voor ‘ja’ (november 2017) en ik jouw mijn trouwring toonde en even later keerde je mij jouw rug toe. En ik voel nu: je straft me. Omdat ik niet acuut aan jouw behoeften voldeed. Dat is jouw narcistische versie. Mijn versie is: omdat ik toen nog tijd nodig had, omdat er een man thuis was die ik niet zomaar door impulsief met jou mee te gaan wilde kwetsen… Omdat ik wel een leuke vent zag, die ik zeker ook graag mocht, maar ook merkte dat er geen toekomst in zat: leuk voor even… En die straf van toen duurt nu al maandenlang. Het bewijst alleen maar dat je geen ‘ja’ wilt horen, want anders had je allang je kans gepakt. Dat jij ook tijd nodig zou hebben om te schakelen in december, dat snap ik. Maar je houdt vast aan ‘nee’ en drama. Dit is jouw zielige kleine wereld waar geen geluk mag binnenkomen.
“Not all stories have another chapter”
“The biggest coward is a man who awakens a woman’s love with no intention of loving her…” (Bob Marley) Liefde is voor jou een spel en een beerput vol met problemen. Liefde is voor mij een bijzondere band tussen 2 mensen, die het beste in elkaar naar boven weten te halen. Maar daar ben jij niet en als jij niet het lef hebt om uit jouw comfortzone te stappen, kom jij daar niet. En dan is het 16-8-2018: bijna 1 jaar na onze eerste ontmoeting. En ik merk dat de intense binding die er eens was met de dag vervaagd… Ik kan niet meer naar je uitreiken en jij blijft je verstoppen achter je veilige masker. Maar liefde verstop je niet achter leugens en reikt verder dan fantasie. Als liefde echt vanuit het hart is: dan ga je er voor! En ik ben het wachten op wat niet komt moe. Als ik mijn hart voor je open houd, terwijl jij niet naar mij uit durft te reiken, ga ik hier helemaal kapot aan. En als het niet verder groeit, dan zal het langzaam afsterven… Dat was het dan: angst is jouw leidraad en geluk zal dan ook nooit jouw deel zijn, want je wijst het af. Dank je wel voor het verpesten van mijn liefdes-leven. Ik wil leven vanuit mijn hart, jij duidelijk niet. Vaarwel.
“When one door closes, another door opens…”
Guido: “Je hebt iemand anders.” Hij ervaart een shift in energie. Ja dat klopt. Nadat ik jou eindelijk los kon laten gaf het Universum mij meteen een nieuwe kans. Maar na 1 week vermoedde ik al met een catfish te maken te hebben en na 3 weken mailen vroeg hij inderdaad om geld… Wel heb ik hiermee de eerste stappen naar het daten gezet. Op zoek naar een man die gewoon durft te zeggen dat hij mij leuk vindt en daar naar handelt. Geen spelletjes, geen verstoppertje, maar eerlijk: recht vanuit het hart! Geen strijd om te strijden, zoals jij zo graag doet, omdat je niet gelooft dat je gewoon kan krijgen wat je wilt. Een man die nog gelooft in de liefde. En dat is wat er bij jou mist. Wil je ooit gelukkig kunnen zijn met iemand dan heb je jouw les op te pakken, te leren en te groeien. “Ik ben een positief mens… (want toen ik op vakantie ging naar het buitenland liet mijn vriendin mij in de steek en ik kon nog steeds van de omgeving genieten…)” Nee, zeg ik nu, weet ik nu. Je hebt niets eens verwerkt wat er toen gebeurd is. Je hebt nooit gekeken naar waarom je vriendin besloot jou op vakantie in het buitenland in de steek te laten. Ik zeg je: ze was op. Ze kon niet meer opboksen tegen jouw eindeloze destructieve verdedigingsmuur, die alleen maar groter werd naarmate zij dichterbij kwam. En ze ging. En ik ging. En zo zal het blijven gaan, totdat je eindelijk jouw hand in eigen boezem steekt en aan jouw verdere ontwikkeling werkt.
Ik wens je geluk, Guido. Allereerst met jezelf. En daarnaast met een vrouw. Maar dat krijg je pas als jij het echt durft te ontvangen en een vrouw bij jou mag zijn. Niet in strijd, niet in destructieve binding vanuit jouw verlatingsangst, maar vanuit samen ZIJN: in liefde.
Dit was waarschijnlijk het laatste blog over dit onderwerp. Er komt geen relatie dus er komt geen vervolg. En ik ben niet van plan kapot te gaan aan een man waar ik om geef, maar die maar niet durft toe te geven dat hij ook om mij geeft. Tweelingziel of niet, als het nooit een echte relatie wordt is het alleen het gevoel van een twin, maar in werkelijkheid een false twin. Oftewel narcistisch misbruik. Een narcist zit vast in zijn of haar ontwikkeling en is daardoor niet in staat tot echte liefde. En mijn liefde voor hem kan hem niet bereiken, dus heb ik nog maar één keuze: het opgeven en verder gaan…
© Eva Pieters (augustus – november 2018)
(voorheen Eva van Woudenberg-Pieters)
* Rosalyn is niet haar echte naam; zie ook het blog JeWiltGeenGeluk
Zie voor startpunt Tweelingzielverbinding: TotdatWaarheidZichtbaar
Reageren op dit blog? Helaas ontvang ik teveel hardnekkige spam, met als enige doel om bij deze site te kunnen inbreken, dus staat de reactieknop voortaan uit. Stuur mij een bericht via de slotpagina
Heel jezelf, dan laat je anderen ook HEEL
Ik geloof in transformatie, in ware heling, want ik ben zelf die reis aangegaan en ik blijf er voor gaan. Ik geloof in de reis uit het hoofd – en alle waanideeën die daar ronddwalen – terug naar het lichaam:
de plek waar je thuiskomt. En waar je rust, vrede en geluk vindt.