De grootste kunst is jezelf te blijven
in een wereld die je constant probeert te veranderen
(Ralph Waldo Emerson)
Met redden houdt je ballast vast en ontwikkeling tegen
Als je dieper kijkt dan dragen vele vormen van “liefde” voor anderen onder de bodem een grote agenda met eigen behoeften. Zoals de Reddersrol. Het is doorslaan in de vaak overschatte gevende kant.
Hoe goedbedoeld redden ook lijkt: het is projectie. Jij legt jouw eigen onbewuste pijnlijke wonden bij de ander neer. Voor co-dependency
is een redder en een slachtoffer nodig die samen gegijzeld zijn in onbewuste oude ballast. Elk draagt de vracht van de ander en zo komt geen van beiden verder in het leven… Meer zelfwaardering ontwikkelen en meer werken aan onze eigen zelfheling en zelfliefde, dàt zal de hele wereld om ons heen ook meteen kunnen genezen.
Met redden houdt je alleen maar de ballast vast. Jij grijpt de last van een ander vast. Waarom heb jij dat nodig..?
Iedereen draagt zijn eigen lot (Familieopstellingen)
Prachtig hoe Bert Hellinger meteen de waarheid over dit Helpers-syndroom op tafel legt: “liever jij verplicht aan mij dan ik aan jou…” Oftewel: om “liefde” af te dwingen ga jij liever de vrijheid van de ander ontnemen door deze persoon (vaak ongevraagd) te redden, dan open de relatie in te gaan en te durven vragen. Dan moet hij of zij jou wel gaan liefhebben… Daarmee is de relatie al meteen uit balans en drijf je de persoon die je wilt redden juist enorm van zijn of haar kern vandaan. Redden leidt tot destructie en houdt beiden tegen in hun ontwikkeling. En het laat ook meteen zien dat jij Redder niet kan ontvangen… Wat mij hielp om deze verslavende relatiemethode achter mij te laten was te lezen dat redden in werkelijkheid minachting is.*
Ja door een ander te willen redden toon jij minachting voor de ander z’n zelfredzaamheid. En tegelijk dus ook minachting voor iets in jezelf. Jouw reddersrol loslaten betekent pas ècht verantwoordelijkheid nemen: jij voor jeZelf. En je geeft de ander daardoor ook pas de ruimte om eigen verantwoordelijkheid te nemen. Heel jeZelf – dàt is jouw taak om te dragen. Meer niet. En als je eerlijk bent, heb je daar jouw handen al vol aan. Om te durven ervaren wat er van binnen in jou allemaal aanwezig is. En met vallen en opstaan eerst eens leren open te staan en te ontvangen wat het leven jou te geven heeft…
Het leven begint met jouw verantwoordelijkheid nemen
We denken geluk te vinden door de kortste en makkelijkste weg te nemen. De langere maar veel bevredigende weg naar geluk is: eerst binnen, dan buiten. Eerst autonomie ontwikkelen en dan vandaaruit beiden als heel mens samen komen, en niet meer wanhopig vanuit oude onvervulde behoeftes jouw eenheid telkens weer in anderen zoeken. Dit heb je niet meer nodig, omdat jij nu voor jeZelf zorgt. Waardoor jij in vrijheid komt en gaat èn de ander ook vrij is om te komen en te gaan… Je merkt dan hoeveel fijner het leven voor jou
en voor anderen wordt. Het leven begint bij jouw eigen emotionele verantwoordelijkheid nemen. Tot die tijd zit èn zet je gevangen.
“Your only obligation in any lifetime is to be true to yourself”
Heel ons leven wordt ons verteld wie we horen te zijn en wat we wel en niet zouden moeten doen. De wereld vandaag de dag is enorm op gericht om (onder de bodem) invloed te willen hebben op elkaar en is te ver doorgeslagen in het voortdurend in verbinding met de buiten-wereld moeten staan. Vaak ten koste van jouw eigen unieke stem.
In een wereld waarin we onze eigen ontwikkelingsmogelijkheden onderschatten en nog steeds het liefst vanuit angst aan elkaar vast-klampen en door elkaar heenlopen, is het moeilijk je eigen binnenste nog te horen en jouw eigen kleuren te vinden en te behouden… Ik heb hierin mijn eigen weg afgelegd, met ups en downs. En ik heb gemerkt dat de weg die mij het gelukkigst maakt, die is waarin ik mijn eigen gevoel volg. En gewoon de mens ben wie ik ben. Dat ik alleen dat doe wat ik voel wat ik wil – ook al gaat dit tegen de behoeften van anderen in – omdat dat hetgene is wat werkelijk bij mij past.
Niemand kon haar meer volgen. Wat bezielde haar?
Zo kende men haar niet. Maar ze moest wel.
Elke andere weg zou verraad zijn. Verlies van alle zelfrespect.
Deze stap, deze richting. Waar ze uitkwam? Ze zou wel zien.
Zolang ze zichzelf maar recht in de ogen kon zien.
(Hans Bouma)
Aansluitende inspirerende boeken:
– Bert Hellinger – De verborgen dynamiek van familiebanden
– Duke Robinson – Met de beste bedoelingen: de onbewuste fouten
die aardige mensen maken (* citaat komt uit dit boek)