Ik heb altijd mijn gevoel gevolgd. Dat is MIJN PAD. Zo moest ik om weer trouw aan mezelf te worden mijn verleden verwerken. En zo is elke stap die ik zette – vaak door mijn familie en de buitenwereld, die hun gevoel niet (durven te) volgen, niet begrepen en veroordeeld – altijd vanuit mijn gevoel/intuïtie geweest. En IK WEET dat dit de juiste stappen waren voor mij. Om alles te erkennen wat er vanaf eind 1999 vanuit mijn verleden naar boven kwam, in 2004 door de angst heen te gaan en begin 2005 een verborgen trauma te erkennen.
“Hij maakte van mij een huis zonder muren, waar ik
hem niet kon verhinderen binnen te komen en van datgene
wat van MIJ was te nemen alsof het van hem was.
In die verwarring kon ik geen NEE zeggen.”
(Treska van Aarde – “Ik doe het licht aan”)
Het trauma (februari – maart 1973)
In de eerste 2 maanden na de dood van mijn moeder. Bij hem op schoot. Waar mijn oudere zus Anja mij toen op zette. Terwijl zij het verdrietige huis ontvluchtte om naar de oude buren te gaan die inmiddels verder weg woonden, die haar opvingen, liet ze mij aan mijn lot over… Bij een gebroken man, die niet wist wat hij met zichzelf en zijn emoties aan moest. Sindsdien riep hij mij bij zich: “(…) kom eens hier!’ Ik wist wat er ging gebeuren… en bevroor. Ik gaf mijn lichaam uit handen. Ik had geen andere keuze: ik moest komen en er voor hem zijn. Hij had mij nodig. Ik verloor een kostbaar deel van mezelf. Mijn innerlijke verbinding raakte verstoord. Mijn lichaam was van hem. Dus werd ik mezelf ontrouw en ging uit mijn lichaam…
Emotioneel misbruik: ja. Dat kon ik al vrij snel accepteren. Maar toen kwam ik in 2004 in de angst, een half jaar lang… Ik verzette mij. Ik wilde er niet aan dat het misbruik nog één stap verder was gegaan. Totdat het Universum zorgde dat ik die éne zin las: “Als knuffelen als SEX ervaren wordt is het Seksueel Misbruik.” En ja, nog één stap verder, liet mijn intuïtie mij daarna met 2 korte beelden van het trauma weten. Dat rijmde ook met de sporen in mijn leven: ik heb jarenlang vaginisme gehad. Gesloten. Door trauma. IK WEET
SOULTHEFT – SOUL-LOSS (1973-2005)
Een betere naam die de energetische en spirituele impact en het (onbewuste) ware doel van Seksueel Misbruik omschrijft is een term die ik destijds in een boek las: Zielenmoord. Of anders gezegd: SOULTHEFT, door een dader die zolang er geen heling plaatsvindt vanuit zijn/haar soul-loss de cirkel van misbruik weer doorgeeft, waardoor er weer een nieuwe SOUL-LOSS ontstaat… Nadat ik het trauma had erkend, voelde ik op een zondag in maart 2005 dat ik had terug te pakken wat van mij is en in 1973 van mij was afgenomen. Een paar uur later kreeg ik bericht dat mijn vader in het ziekenhuis lag. Ik ben niet naar hem toe gegaan. Ik voelde mijn lichaam weer en dat zei: NEE. En een aantal dagen daarna overleed hij.
De wens: mijn naam wijzigen
Al jarenlang had ik de wens om mijn roepnaam te wijzigen, maar in wat? Even dacht ik: Rosalyn (naar een lied van mijn favoriete zange-res Nadieh), maar dat werd het toch niet. Totdat ik in september 2009 bij Expeditie Robinson de naam “Eva” hoorde. Deze naam vind ik mooi en voelt passend voor mij. (Ook is mijn geboortenaam ervan afgeleid en behoud ik de voorletter E.) Sindsdien is mijn roepnaam Eva.
Maar vooral: ik draag dan niet meer een naam die beladen is met een oud geheim, maar wat sinds 1973 voor altijd aan mijn naam en mijn levensgeschiedenis vastzit. Een geheim waarover ik niet mag spreken. Zoals gebruikelijk over alles waar (oude) emoties aan vastzit èn ver-werking nodig heeft in mijn familie. Maar dan kom ik psychisch in de knoei. Als kind was ik te lief, te zelfopofferend en ik zweeg… Maar ik zwijg niet meer. Elk trauma wat ik heb opgelopen is ook een deel van mijn leven. En ik ontkent niets in mezelf en op mijn familieveld, hoe zwaar het ook is. Juist dan hoort het eindelijk z’n plek te krijgen door er het licht van bewustzijn op te schijnen. Zodat alle betrokkenen weer VRIJ ZIJN: van overleven door oude trauma’s en onderdrukking naar ècht leven! En dàt wens ik iedereen op mijn familieveld.
Met welke goede intenties ook mijn ouders mij mijn geboortenaam hebben gegeven, vanaf mijn 4e levensjaar was mijn naam verbonden aan destructie, aan een door mij jarenlang verdrongen trauma. Hij riep mij bij zich en noemde die NAAM… In mijn leven volg ik altijd mijn gevoel/intuïtie. Het besluit is genomen: ik ga mijn geboortenaam nu ook wettelijk laten wijzigen in Eva.
“ZE WEET HET” (intuïtie 9-6-2023)
“Ze weet het” (mijn zus Anja) en: “Laat dat meisje met rust!” (zei mijn opa). Die 2 zinnen gaan gisteren herhalend door mijn hoofd als ik op pad ga om mijn geboorteakte op de post te doen voor het advocatenkantoor wat de voornaamswijziging voor mij gaat regelen. En ik voel ook weer het in de ruimte hangen van paniek… Ik besef: het is de plek waar ik niet veilig was! “Er is één verschil tussen u en uw zus [als ik zeg dat ik nu net als haar één naam als geboortenaam heb en een daarvan afgeleide naam als roepnaam, sinds 2009]: uw naam is gekoppeld aan een trauma.” Dat zegt de vrouw waarmee ik weer contact opneem om het proces wat we begin 2018 hadden opgestart – en stilgezet was door de scheiding en alles er omheen – nu af te maken. Ik ben nu al jarenlang uit mijn trauma, maar steeds meer wordt je geboortenaam voor belangrijke zaken gebruikt boven je roepnaam. Dat geeft mij (oude) stress.
Bevrijding van een oude last
En ik voel en merk aan alles dat daarmee nog een oude schaduw in mijn leven hangt, als een gevangenisbal aan mijn been, die mij tegenhoudt. Als mijn geboortenaam officieel gewijzigd is: dan is er een oude last weg. Ik ga los van mijn familie, los van hun destructie. Ik ben dan los van mijn vader en van zijn immense verdriet – om het gemis van zijn vrouw èn van een moeder die hem emotioneel kon steunen – en het trauma van 1973. En ik ben los van mijn zus Anja, die gekoppeld is aan dit trauma, omdat zij mij op zijn schoot zette.
En ook los van mijn ex-“therapeute” Clementine, die ook aan mijn trauma gekoppeld is. Niet zozeer omdat zij een lotgenote is en wij hetzelfde trauma delen. Maar vooral omdat zij toen in 2006 en tot op de dag van vandaag mij – en dus ook zichzelf – niet steunt om mijn verleden van binnenuit te verwerken, om UIT MIJN TRAUMA te komen. Wat ik los van haar in 2008 heb bereikt. In plaats van mij te helpen heeft zij mij op het eind van de “therapie” emotioneel en in de jaren erna spiritueel gesaboteerd. Waardoor zij de cirkel van misbruik voortzette. Omdat zij (en Stichting LifeJoy waar zij toen al lid van was) stilstaan mag ik ook niet vooruit komen. Dus ik liet haar los, vertrouwde op mijn innerlijk en koos het confronterende pad van WARE HELING: de oude pijn voelen en helen.
Mijn vader en zijn onmacht…
Mijn vader had niet geleerd met zijn emoties om te gaan en werd na de dood van mijn moeder een alcohol verslaafde. Ik heb 2 trauma’s door hem opgelopen. Toen ik 4 jaar was. En op 14-11-1992 toen ik 23 jaar was. Hij was gespiegeld dat de dood van mijn moeder zijn schuld zou zijn en omdat hij de pijn niet verwerkt had en de confrontatie ermee niet aankon was hij in die tijd meestal dronken. Toen ik een grens stelde, voor mezelf koos en besloot weg te gaan, voelde hij zich in de steek gelaten, vloog op mij af en zette gewelddadig zijn handen op mijn keel… Door dit trauma heb ik jarenlang post-traumatische stress gehad en moest ik stoppen met mijn rijbewijs halen. Deze 2 trauma’s zijn gekoppeld in machtsmisbruik: de onderdrukking van mijn “ik”. En dit moet ik mijn vader – aan wie ik gelukkig ook goede herinneringen heb – nageven: hij heeft alles op de kop gezet om mij vervroegd op de kleuterschool te krijgen. Hij was te ver gegaan – ik was inmiddels een gebroken meisje – maar hij STOPTE wel voordat zijn destructie verder escaleerde! En dat is meer dan wat ik jaren later met Spirituele Narcisten en hun misbruik meemaakte.
“Je voldoet aan alle signalen”
“Ze weet het…” En opa wist het en beschermde mij zoveel mogelijk. Dat voel ik en is in 2009 ook meegegeven met een Dofna behandeling – waar zij al vrij snel, zonder dat ik haar iets verteld had, bij het misbruik van toen uitkwam – dat hij wilde dat mijn vader mij met rust liet. En oma – die ook seksueel misbruikt is wat ik ontdekte tijdens mijn cursus Familieopstellingen – wist het. Daarom spiegelde ik haar gigantisch! Alsof ze zichzelf als klein meisje terug zag… Het hangt op mijn familieveld: mijn trauma’s, oma’s trauma, en mijn vader hangt er als verloren zoon/ziel en dader tussenin.
En ook mijn eerste therapeute (Riagg) wist het, toen ik vastliep nadat ik 2 jaar na mijn huwelijk verhuisde naar zijn oude woonplaats Tiel. [Een plek waar zo bleek achteraf veel seksueel misbruik en spiritueel misbruik in de geschiedenis hangt.] We zaten op stoelen aan een tafel en ze zag dat ik daar te gespannen was en besloot dat we voortaan op een voor mij comfortabeler plek zouden gaan zitten. Ze vroeg mij: “Ben jij seksueel misbruikt? Je voldoet aan ALLE SIGNALEN.” Bijzonder: zij wist het toen al voordat ik zover was om het mij weer via mijn lichaam te durven herinneren! Ik had wat gesprekken nodig en kon weer verder. Maar ik was toen (1996/1997) nog niet klaar om de beerput van het verleden te openen…
© Eva Pieters (juni 2023 – juli 2023; 2024)
DIT BLOG IS NOG IN WORDING. Laatste update: 25-2-2024
Reageren op dit blog? Helaas ontvang ik teveel hardnekkige spam, met als enige doel om bij deze site te kunnen inbreken, dus staat de reactieknop voortaan uit. Stuur mij een bericht via de slotpagina
Heel jezelf, dan laat je anderen ook HEEL