Durf jij jouw eigen plek in te nemen? Of blijf je diep van binnen dat meisje dat [of: die jongen die] nog steeds de liefde van haar vader of moeder zoekt? Maar nu bij andere mensen, die jij (onbewust) op de plek van jouw ouder zet. Zo ontvlucht je jouw verantwoordelijkheid. En zo kan je een leven lang buiten jezelf blijven zoeken. Maar de afwijzing die op je pad komt is er niet voor niets.
Morgen, morgen gaan ze van me houden.
Als ik nu altijd lief ben, nooit boos ben,
alles precies doe zoals mijn moeder het wil,
dan gaan ze morgen, morgen van me houden.
Als ik nu precies het juiste voel
en het juiste denk en me nooit vergis
dan gaan ze morgen, morgen van me houden.
(Jeannette Meijvogel) [= Valse Hoop*]
Het leven spiegelt je
Ook en juist door relaties. Waar je verder hebt te groeien. Waar bij jou een stuk pijn zit wat geraakt wordt. Het voelt niet fijn, maar je ontvangt een groeigeschenk. En die doet pijn. Maar het niet openen van dit geschenk doet nog veel meer pijn. Want dan zet je jouw leven stil. Steeds vaker zie ik hoe mensen de spiegeling van afwijzing niet oppakken. Komt dit door het internet? Door het openbare netwerk social media, waardoor we nog obsessiever kunnen worden naar anderen? Waardoor we nooit meer een ander hoeven los te laten. Want we kunnen altijd het kruimelspoor van het leven van de ander volgen op het internet. En zo blijven we meer dan ooit hangen in een onafgesloten verleden. En staren naar de ander om ons weer even “dichtbij” de ander te wanen. Maar het echte contact is er niet. En is er misschien ook nooit geweest of is allang voorbij. Je leeft in een illusie. Je staat in die “relatie” alleen met jezelf. Want de ander is er niet actief bij betrokken. En tegelijk is dat wat je juist mist: een relatie met jezelf. Hoe meer je obsessief naar buiten staart om daar te halen wat jij van binnen DENKT te missen, hoe verder je weg drijft van de belangrijkste Bron in jouw leven: jouw innerlijke Zelf.
Manipulatie is het omgekeerde van liefde
3 uur ’s nachts. Ik word weer wakker. Door haar. Ze wil dat ik van haar houd. Dat wil ze nu al jarenlang. En ik blijf nee zeggen. Aller-eerst omdat ze destructief naar mij is geweest èn nog steeds is. Omdat ze mij wil dwingen tot een relatie met haar en telkens als een olifant de porseleinkast binnen walst om mijn liefde op te eisen. En vanuit de weg van transformatie die ik gegaan ben weet ik dat zij denkt dat ze mijn liefde nodig heeft, maar dat ze juist mijn afwijzing nodig heeft. Voor groei. Ze wil mij een taak in handen geven die bij haar hoort: van haar houden. En ze ziet en zoekt die liefde alleen van buiten. Hopeloos verdwaald is ze. En wat ik ook zeg of doe: de werke-lijkheid wil ze niet horen of zien. Ze houdt obsessief vast aan een voorgeprogrammeerd beeld in haar hoofd. Ze wil me dwingen vanuit Valse Macht* of ze vlucht weer in haar illusies van Valse Hoop. En ze gelooft dat als ze maar hard genoeg probeert en veel “liefde” mijn kant op stuurt dat het dan op een dag lukt. Maar ze geeft mij geen ruimte en geen eigen stem in de relatie. Ze verst(r)ikt me. En ik blijf nee zeggen. Want ik houd niet van haar en ik wil niet van iemand moeten houden. Als het geen vrije stroom van liefde meer is, maar overheersing. Narcisme. Ik houd van mezelf en zeg nee. Zij zoekt een plek in mij, die ze van haar wil maken, en dat sta ik haar niet toe.
Maar hoe vaak ik het ook zeg, ze respecteert geen nee en pakt de onderliggende les niet op. En dat is: een relatie dwing je niet af. En hoe harder je het buiten jezelf zoekt, hoe meer je jezelf in de steek laat. En dat is precies waar ze heeft te beginnen: bij de liefde voor haarzelf. Die ze duidelijk heel erg mist. Ik pak die taak niet op en leg het terug: bij haar. Elke keer opnieuw. De pijn en eenzaamheid die daardoor in haar geraakt worden is haar ticket naar ware heling.
Een verloren strijd om liefde = het verleden
Ze gooit haar gemis aan zelfliefde telkens weer over het hek van de buren. En omdat deze taak bij haar hoort te liggen zegt de ander nee tegen haar. Totdat ze dat inziet, groeit ze niet verder en herhaalt ze deze cyclus bij iedereen op haar pad… Als ze van zichzelf hield was ze hier niet zo druk mee bezig. Als ze van zichzelf hield en alles van zichzelf had omarmt zou ze weten dat ze dit helemaal niet nodig heeft. Dat ze een fata morgana uit het verleden op de buitenwereld van nu projecteert. Dat ze najaagt wat ze toen niet kreeg. Dat ze zichzelf zoekt via anderen. En daardoor telkens tegen een muur botst. Want ze kan niet datgene hebben en houden wat van een ander is. Ze blijft dan een bodemloze put, die steeds meer wil… Ze kan alleen dat wat van haarzelf is van binnen leren vinden en daarin blijvende vol-doening vinden. Omdat dat van haar is. En dat vind ze alleen door de ontdekkingsreis van binnen aan te gaan. Door te leren onderscheiden dat dit gevoelens uit het verleden zijn, die nog hun stem willen laten horen, omdat ze dit vroeger had te onderdrukken. Door zelfanalyse. Door zelfheling. Van het kind in haar waarvoor zij nu een ouder heeft te zijn: door haar eigen behoeften te leren kennen en zelf te leren vervullen. Van meisje tot volwassen vrouw die voor haar Zelf zorgt.
“Als volwassene zijn de behoeften die wij zo sterk in het heden voelen in werkelijkheid meestal de onvervulde behoeften van het kind dat we waren. Daarom is alles wat we tot stand willen brengen vanuit het afweermechanisme van de valse hoop (VH) gedoemd te mislukken. Wat we ook doen, we krijgen nooit meer wat we toen nodig hadden.
(…) Hoe hard ze ook probeert van haar man liefde en zekerheid te krijgen, ze zal zich nooit echt bemind en veilig voelen, zelfs niet als hij haar liefde en veiligheid biedt, zolang ze de waarheid van haar jeugd niet onder ogen heeft gezien.“
(Ingeborg Bosch – De herontdekking van het ware zelf)
De andere kant van afwijzing is: zelfliefde
Ik heb zelf zoveel gehad aan het grootste groeigeschenk van het leven: afwijzing. Want door dit geschenk te openen vond ik de weg terug naar mijn echte, diepere Zelf. En kon ik alles achter mij laten wie ik niet werkelijk was en wat mij ongelukkig maakte. Maar de noodzakelijke beweging naar binnen wordt steeds minder gemaakt.
In deze rusteloze wereld zoeken we constant van buiten, maar we verliezen ons zelf daardoor steeds meer. Zonder dit op te merken. Een omhelzing eerst ook eens van binnen maken – door alle in het lichaam opgeslagen oude pijn van afwijzing en verdriet heen – dàt zou de wereld zoveel heler maken. Als we eerst onszelf kunnen liefhebben en in alles kunnen omarmen. “Jezelf afscheiden van het kind in je maakt eenzaam. Een eenzaamheid veroorzaakt door een onoverbrugbare verbinding tussen het deel dat zich verstopt en het deel dat aan het zoeken is.” (Uit: “Het kind in ons” van Wilma Zwetsloot) Deze tekst verklaart heel goed de afscheiding die je ervaart doordat je contact met een dieper deel in je mist – een innerlijk kind wat nog gezien, gehoord en geheeld wil worden: door jou. En ja je ervaart het als een “onoverbrugbare” verbinding. Maar die kloof is – hoe groot ook – te overbruggen. Behalve als je die innerlijke beweging niet maakt, dan blijf je afgescheiden van het diepst in jezelf. Dan blijf je eenzaam en zoekende. En hoe meer je het van buiten zoekt, hoe eenzamer je zult worden. De les van afwijzing brengt je als het goed is terug naar huis. Door de pijn van afwijzing tot je bewustzijn toe te laten.
Durf jij in de spiegel van het leven te kijken?
Ik geloof dat je niet eenzaam hoeft te zijn. Dat je kan helen. Dat je altijd door kan groeien. Als je wilt èn durft. Maar ik merk ook dat het collectief niet op gezonde relaties en ontwikkeling gericht is. En onder-tussen neemt juist daardoor destructie – in alle (ook verborgen) vormen – toe. Er is teveel ego(-spiritualiteit): teveel gerichtheid op invloed en sturing naar buiten toe. Ik merk dat we anno 2016 enorm vastzitten in afleiding. Zo erg dat de natuurlijke binnenwereld niet eens meer een plek krijgt. En ja de eenzaamheid neemt toe, juist omdat we steeds verder weg van de kern van het leven en de kern van ons mens zijn vandaan willen bewegen. Daar waar je nooit rust zult vinden, omdat je blijft zoeken en zoeken… Ver van huis.
Zelf-vergeving
Lief mensenkind,
wanneer ben jij bereid deel te nemen aan het leven.
Het begint met vergeven,
jezelf vergeven, voor het leven dat je leidt.
Jij bent de weg, de enige weg,
die jou van de ketenen der aarde bevrijd.
Wanneer sta je op, om jezelf te aanschouwen.
Als een moeder die haar kind in de armen neemt
en niet langer als iemand die zichzelf het leven ontneemt.
(Wilma Zwetsloot)
© Eva Pieters (juli 2016)
DIT BLOG IS ONDER CONSTRUCTIE. Laatste update: 6-3-2024
Zie ook het blog “De reis terug naar het lichaam”: ReisLichaam
* Valse Hoop en Valse Macht zijn afweermechanismes, om oude waarheden – die als je die zou voelen je juist zouden bevrijden ! – niet tot jouw bewustzijn te laten doordringen. Je kan je leven lang op de vlucht blijven voor jezelf en jouw innerlijke waarheden òf je kan de diepere innerlijke reis aangaan en ze onder ogen zien. Voor wie de weg uit het donker wil vinden heeft Ingeborg Bosch diverse goede boeken geschreven om jezelf uit dit destructieve doolhof van onbe-wust – en dus ongelukkig – leven te leiden: “De herontdekking van het ware zelf”, “Illusies” en “PRI en de kunst van bewust leven”.
* KindBewustzijn: “De problemen beginnen wanneer we als volwas-sene in aanraking komen met een symbool (een persoon of situatie die ons aan het verleden herinnert, zonder dat we ons hiervan bewust zijn). Zonder te beseffen waarom, krijgen we plotseling gevoelens die we niet begrijpen (…) We zijn van het volwassen-bewustzijn (VB) naar het kindbewustzijn (KB) gegaan en waarschijnlijk van daaruit naar een van de afweermechanismen [Ontkenning van Behoeften, Valse Macht, Valse Hoop of Primaire Afweer]. PastRealityIntegration-thera-pie stelt zich ten doel de cliënt te helpen toe te werken naar een bewustzijn dat weer uit één geheel bestaat.” (Bron: PRItherapie)
Heel jezelf, dan laat je anderen ook HEEL
Ik geloof in transformatie, in ware heling, want ik ben zelf die reis aangegaan en ik blijf er voor gaan. Ik geloof in de reis uit het hoofd – en alle waanideeën die daar ronddwalen – terug naar het lichaam:
de plek waar je thuiskomt. En waar je rust, vrede en geluk vindt.