Vanwege een onverwacht probleem is de opmaak op pagina’s en blogs niet meer oké. Hier wordt de komende tijd aan gewerkt.
Hoe word je een vlinder? vroeg de rups peinzend. Je moet ZO graag willen vliegen, dat je bereid bent je leven als rups op te geven. Je bedoelt doodgaan? vroeg de rups. Ja en nee was het antwoord. Wat eruit ziet als jij, gaat dood, maar wat jij ECHT bent, zal blijven leven. (Bron: bewustzijnsgroei.hyves.nl)
Mijn weg van transformatie
“Op het moment dat ik dit schrijf ben ik 42 jaar. Precies de leeftijd waarop mijn moeder haar eigen leven beëindigde. En ook de leeftijd waarop ik een groot keerpunt in mijn leven maakte. Een lange weg van verwerking en ontwikkeling ligt achter mij, die begon zo rond mijn 30e levensjaar. Een lange en mooie weg. Zou ik het weer over doen, nu ik weet hoe zwaar de weg van transformatie op sommige momenten ook kan zijn? JA, is het antwoord dat in mij opkomt.
Ik kon niet anders. De waarheden, die zo lang en zo diep in mijn lichaam opgeslagen waren, moesten eruit. Ik wilde vrij zijn. En werkelijk leven. Die motivatie bracht mij waar ik NU ben.”
Dit schreef ik 5 jaar geleden op mijn eerdere website eva-alive. En ik kan er met gezonde trots, maar vooral met een warm gevoel in mijn hart op terug kijken. En ik sta nog steeds achter deze woorden en achter het diepzielduikerspad wat ik afgelegd heb. Het heeft mij zoveel terug gegeven van wie ik werkelijk ben. En wat me nu nog meer raakt omdat ik – nàdat ik mijn verleden had verwerkt – vanaf 20-4-2012 nog eens getraumatiseerd ben. Ditmaal door wildvreemde spirituele mensen, die ik eens of nog nooit ontmoet heb, en die mij acuut claimden als hùn persoonlijke “bezit”. En ditmaal willens en wetens. Zonder ooit tot een stuk bewustzijn te willen komen. Haatdragend handelend vanuit hun donker, terwijl ze van buitenaf pretenderen van het “licht” te zijn. Maar energie liegt niet en maakt ware bedoelingen bekend… Ook hun spirituele narcistische mis-handeling kom ik uiteindelijk te boven. Want ik ga altijd verder. En altijd overal doorheen. Totdat ik daar ben waar ik hoor te ZIJN.
“Onder ogen zien, altijd alles onder ogen zien…
… zo kom je er doorheen. Zie het onder ogen.” * De weg van transformatie is voor mij de weg die mij uiteindelijk naar innerlijke vrijheid leidde. Om te worden wie ik altijd al bedoeld was om te zijn.
En niet wat mij als kind verteld is. En wat mij generaties lang is voorgeleefd. Als ik terug kijk is het meeste wat ik afgepeld heb, oude lagen vol met machteloosheid, slachtofferschap en diepe pijn, die mij aangeleerd waren. Die ik als voorbeeld van mijn ouders overnam. En waar ik mij mee identificeerde, omdat ik dacht dat ik dat was. Totdat ik anders leerde. Door mijn eigen emotionele verantwoordelijkheid te nemen. Door mijn oude pijn te doorvoelen. Keer op keer opnieuw. Laag voor laag. Hoe confronterend ook. Geef de oude pijn de ruimte die het nu achteraf nog wil hebben. Alles wat je vroeger als kind voor overleving te onderdrukken had wil nu nog gevoeld worden. Het voelt alsof je het niet aankan, omdat je het als kind niet kon dragen. Maar alles wat nu naar boven komt, komt aan de oppervlakte omdat je er nu sterk genoeg voor bent om het nu te dragen. Laat het kind in jou vrij, door het te helen van zijn/haar diepe innerlijke pijn.
Obstakels op jouw pad van transformatie overwinnen
Op jouw pad van transformatie kom je ook vele obstakels tegen. Weerstand in jezelf. Een innerlijk kind wat dwars is en daardoor destructief voor je werkt. Maar het meest lastige vond ik niet de innerlijke obstakels. Daar wist ik met veel geduld, creativiteit, en juist door de weg van mijn gevoel en intuïtie te volgen altijd weer een weg in te vinden. En door met behulp van PastRealityIntegration te leren naar de kern van de pijn te gaan en dit tot mijn bewustzijn toe te laten, zodat ik mezelf steeds verder kon helen. Nee niet mijn innerlijk zat mij het meest in de weg, maar de mensen van buiten die niet middenin dit proces zaten – het is tenslotte mijn innerlijke proces.
De mensen die zelf bang waren om te voelen. Die nog niet de weg van heling naar innerlijke kracht op waren gegaan of onderweg ergens waren gestrand. En nu wilden ze zich als afleiding voor hun binnenste op deze hooggevoelige diepzielduiker storten. Want ze zagen dat daar wat gebeurde. En dat klopt: ik ben altijd in beweging en open en eerlijk over mijn proces. Zowel naar binnen als naar buiten. Zo ook tegen het einde van de opleiding tot Holos masseuse die ik in 2009 volgde en waar innerlijke ontwikkeling juist een belangrijk onderdeel van de opleiding was. Maar ik zat in een groep die volledig in de overleving belandde en elkaar in de angstgreep van co-dependency vast wilden grijpen. En daarmee elkaars ontwikkeling tegen hielden. En terwijl ik de reis van binnen volop aanging, wilden zij mij in mijn reis ontmoedigen. Maar ik ging verder. Voor mijn koers. Voor het pad van innerlijke heling. Wat ik al jarenlang deed. Zonder hen.
De weg naar innerlijke kracht
Nadat ik de opleiding vanwege mijn diepe innerlijke proces stopzette had ik op een dag een droom. Verderop lag een pad, wat ik af wilde lopen. Maar de lerares Klassieke Massage stond dichtbij me (en de groep stond achter haar) en zij pakte mij bij de arm vast en wilde mij tegenhouden. Ze ontmoedigde mij. Ze was bang. Voor mij. En zei dat ik het niet moest doen. Ik liep toch door. Het pad af. En ik liet hen achter mij. En daar stond ik oog in oog met een hert met een gewei. Ik zocht op wat dat betekende: het symbool van innerlijke kracht.
En zo is het ook gegaan. Ik heb mij niet door hun op angst gebaseer-de bemoeizorg laten weerhouden om mijn diepere reis te gaan. En ik kwam uiteindelijk ook weer door deze moeilijke laag heen. En daarna hervond ik mijn innerlijke kracht èn mijn spontaniteit en creativiteit terug, die ik sinds mijn kindertijd kwijt was geraakt. Maar die dag dat ik daar de laatste keer bij die opleiding zat vertrouwden de Redders mijn persoonlijke reis niet. En voor hun onbewuste ogen belandde ik weer in het verleden. Want weer wilde iemand van buiten de verant-woordelijkheid van mij overnemen. Net als mijn vader mij – en mijn moeder – “redde” door mij met zijn projectie te verzwakken. Omdat ze kwetsbaarheid voor zwakte aanzien en niet als beginpunt op weg naar innerlijke kracht kunnen zien. En dus willen ze vanuit hùn angst jou “beschermen”: “Dit gaat niet goed. Dit kan jij niet…”
“Ga je het helemaal alleen doen?”
Vroeg een medecursiste. Ja, dat is precies hoe ik er altijd gekomen ben. Door het zèlf te doen. Door naar binnen te keren en alles onder ogen te zien wat zich in mij aandient. Soms met op lichaamsbewust-zijn gerichte therapie erbij. Maar in de basis ga ik het altijd alleen doen. Omdat ik mijn innerlijke kind bij de hand heb te nemen. Omdat alleen ik haar kan voelen en weet wat zij nodig heeft. Alleen mijn innerlijke kompas kan haar de weg door haar donker heen naar haar licht leiden. Een buitenstaander kan op de zijlijn met mij mee lopen, maar mag nóóit mijn innerlijke proces overnemen! Dat is precies wat een Redder doet. Het van jou overnemen, ongeduldig de schaar erin zetten en daardoor jou niet stimuleren tot groei, maar juist problemen bij je creëren. Het zou daarna nog een aantal malen op mijn pad komen, saboterende “helers”, die zich zonder voldoende ontwikkeld bewustzijn op mij stortten en daarmee schade aanrichtten, want het was niet wat ik nodig had. Oftewel “de man met de schaar….”
De les van de vlinder
Een man vond een cocon van een vlinder en nam deze mee naar zijn huis. Op een dag verscheen er een kleine opening in de cocon. De man zat en keek een paar uur toe hoe de vlinder worstelde om zich door de kleine opening naar buiten te werken. Het leek erop dat het proces niet langer meer vooruit ging. Het zag er naar uit dat de vlinder zover gekomen was als hij kon en niet meer verder kwam.
De man besloot de vlinder te helpen. Hij nam een schaar en knipte
de rest van de cocon open. De vlinder kon zich nu vrij eenvoudig losmaken. Maar de vlinder had een gezwollen lichaam en ver-frommelde vleugels. De man, die nog steeds naar de vlinder keek verwachtte dat de vlinder elk moment zijn vleugels zou uitslaan en het lichaam daarmee zou ondersteunen. Maar dat gebeurde niet, de vlinder besteedde de rest van zijn leven aan rondkruipen met een gezwollen lichaam en verfrommelde vleugels.
De vlinder was nooit in staat te vliegen…
Wat de man in al zijn goedheid en haast niet begreep was, dat de krappe cocon en de worsteling die nodig was om door de opening te kruipen, noodzakelijk waren voor de vlinder. Hierdoor werd vloeistof van het lichaam van de vlinder naar de vleugels gepompt zodat de vlinder klaar zou zijn te vliegen als het zich bevrijd had uit de cocon.
Soms zijn worstelingen exact wat we nodig hebben in het leven. Als we zonder obstakels door het leven zouden gaan, zouden we kreupel door het leven gaan. We zouden nooit zo sterk worden als we kunnen zijn. We zouden nooit onze vleugels kunnen gebruiken om te vliegen… **
Niet terug naar overleving, maar met eigen vrije vleugels
Ik heb 2 trauma’s uit mijn jeugd en 1 trauma als jong volwassene overleefd en ik vond door een diepgaande innerlijke reis stap voor stap mijn Ware Zelf terug. En ik zie NU wat ik sinds 2012 nog te
leren had: ik was een vlinder geworden in een wereld met voor het merendeel rupsen. De meest angstige rupsen begrepen mijn eigen kleuren en mijn van binnenuit te volgen autonome pad niet. Ze keken niet met ogen van groei naar mij. En niet naar hunzelf. Dus stortten ze zich als Redders op mij. Maar ik heb hun angsten telkens weer van mij afgeschud om te kiezen voor het pad van innerlijke vrijheid. En ik overleef nu een 4e trauma, van spirituele narcisten, die mij sinds 2012 gevangen willen zetten in hùn verhaal van eenzaamheid en dit zo denken te fixen. Hùn kinderpijn verleden, wat ze zelf hebben te doorvoelen en te helen. Eigen verantwoordelijkheid voor hebben te nemen. Ik weiger mijn transformatie ongedaan te laten maken door iemand die angst en veiligheid boven groei en het leven verkiest. Ik weiger iemands slachtoffer te zijn. Niet van mijn moeder, niet van mijn vader en niet van een destructieve “heler”. Ik ben een overlever die geboren is om te leven. En ik blijf geloven in het pad van trans-formatie. Voor mezelf. En voor anderen. Ik ben een vlinder, die heeft te vliegen, met eigen vleugels. Ik ga altijd verder. Ik groei altijd door. Want dat is mijn pad: van innerlijke vrijheid en kracht.
© Eva van Woudenberg-Pieters (2011; juli – september 2016)
Enkele basisdelen van dit blog zijn geschreven in 2011 en stonden
op mijn eerdere website eva-alive, op de pagina’s “Transformatie –
De weg van transformatie” en “Oude pijn doorvoelen”
* Citaat van Joseph Conrad
** Auteur van “De les van de vlinder” is onbekend
Zie ook het blog “De reis terug naar het lichaam”: ReisLichaam.
Heel jezelf, dan laat je anderen ook HEEL
Ik geloof in transformatie, in ware heling, want ik ben zelf die reis aangegaan en ik blijf er voor gaan. Ik geloof in de reis uit het hoofd – en alle waanideeën die daar ronddwalen – terug naar het lichaam:
de plek waar je thuiskomt. En waar je rust, vrede en geluk vindt.