De mens in de geest van de tao kent absoluut geen eerzucht. Hij neemt niet deel aan de wedloop om macht en bezit. Voor hem is
het voldoende zichzelf te zijn, en wat hij in het leven nodig heeft, krijgt hij ook zonder dat hij zich afbeult zoals de anderen dat doen…. Vanuit zijn innerlijke rijkdom zal hij nooit op een agressieve of achter-bakse wijze iets proberen te bereiken. En dat heeft hij ook niet nodig. (…) De onafgebroken jacht van onze medemens naar geluk, succes en rijkdom dwingt ons alleen nog een begrijpende glimlach af. Wij hoeven ons al die zinloze inspanningen niet meer te getroos-ten, we hebben begrepen dat dat de zin van het leven niet is.
(Theo Fischer – “De kunst van het nietsdoen”)
JeZelf verliezen in de illusie…
Ze is bang voor ruimte. Bang voor de stilte. Ze verliest zichzelf keer op keer in de strijd. En ze DENKT dat dit de zin van haar bestaan is. Om de strijd om aandacht van buiten te winnen. De strijd vanuit het innerlijke kind, die zich nog niet bewust is dat ze haar omgeving op de plek van haar ouders zet, omdat ze geen moment neemt om afstand te nemen en te onderzoeken wat er nu werkelijk gebeurt. Ze weet niet dat de ruimte die ze het meeste vreest juist bevrijdend is. Zolang ze haar eigen verantwoordelijkheid niet neemt. Ze blijft strijden om oude illusies alsnog waar te maken, tot haar ze laatste adem uit-blaast… Want: Hij die leeft van het gevecht met de vijand, heeft er belang bij die vijand te behouden. (Friedrich Nietzsche) Ja als je niet durft te kijken in en te werken aan jeZelf dan kies je voor overleven. Je leeft dan van de strijd, het drama, en hebt het die afleiding van het gevecht met de “vijand” dan vreselijk nodig. Als een drug…
En alles krampachtig “vast willen houden” in de tijd
Obsessie is een grote vlucht uit de werkelijkheid. Want het vult alle ruimte op. Het is een strijd met en in de verleden tijd. Om alsnog de (moeder)liefde te krijgen die je als kind gemist hebt. En die je nooit meer zal kunnen krijgen. Aan hoeveel mensen jij je ook vastklampt…
Je hoofd houdt er aan vast, omdat het niet wil weten dat het voorbij is, maar je lichaam kent de waarheid al. En als je die waarheid volledig tot je durft laten doordringen, kom je stapsgewijs in het echte leven te staan. Daar waar jij als volwassene nu allereerst zèlf je eigen moe-der hebt te zijn. Maar zij blijft hangen in haar kinderlijke dwang. Door steeds weer iemand te willen controleren of “bezitten”. Ze wil iets wat ook in haarZelf zit, maar wat ze alleen maar buiten zichzelf DENKT te kunnen vinden… De ironie is: haar obsessie draait in werkelijkheid helemaal niet om mij. Ik ben slechts een symbool, van iemand uit haar verleden, die haar ooit “in de steek” heeft gelaten. En uiteinde-lijk heeft zij zichZelf in de steek gelaten… En dat is de pijn die ze nu voelt, als ze de obsessie over mijn “weggaan” eindelijk durft los te laten. Dat is haar groeiles. Dan kan zij eindelijk weer voelen en helen en weer dichter bij haar ware Zelf uitkomen. Elk obstakel in je leven, elke afwijzing op je pad, is geen Drama, maar een uitnodiging van het leven om te groeien. Wanneer stap jij uit de illusie – van altijd Valse Hoop van liefde van buiten en Valse Macht over anderen moeten hebben om je “beter” te voelen – als volwassene het echte leven in? Wanneer durf jij eindelijk weer eens gewoon mens te ZIJN?
Òf naar binnen keren en jeZelf vinden
Hij die het echte leven onder ogen ziet, heeft geen vijand nodig. Hij stuurt het leven niet aan, alleen zichzelf, en ontvangt het leven zoals het is… Angstige mensen, die op mijn pad komen en mij het liefst van mijn eigen gekozen pad op hun overlevingspad willen trekken – kiezen voor het eerste: escapisme. Vluchten van de werkelijkheid en blijven strijden, om maar niet in een gat te hoeven vallen. Het gat wat juist ruimte voor groei zou geven… Ik kies voor het laatste: het echte leven biedt veel moois, wat je mag ontvangen, als je open in het NU durft te leven. En wat aan je voorbij gaat, als je in de overlevingsstrijd blijft hangen. Ach jij spiritueel verdwaalde ziel, je noemt jezelf een “heler” of een “leermeester”, maar wat een gemis aan INNERLIJKE beleving, heling en wijsheid tref ik in jouw wereld aan. Hoe verder jij verdwaald geraakt bent in de illusies van het denken, hoe meer strijd jij zult willen om de werkelijkheid te ontvluchten. Je richt je op voortdurend invloed willen hebben en bent zo hopeloos verdwaald in je denken dat je blijft geloven dat je altijd de buitenwereld nodig hebt. En zo verlies jij jezelf elke dag opnieuw in de illusie van het vechten om te over-leven. De dag erna doe je hetzelfde… En de dag erna weer… En ik? Ik kies voor ont-wikkeling. Voor ruimte voor groei. Ik VOEL. Ik heel. Ik leef. Want ik richt mij op mijn binnenste en leef puur om te LEVEN.
Wat ik spiritueel ben: jouw spiegel van groei
Jij vastzittende, van binnen verwaarloosde en getraumatiseerde ziel komt terugkerend op mijn spirituele radar, omdat ik een spiegel van groei voor je ben. Omdat je nog niet of niet meer openstaat voor jouw eigen (hoog)gevoeligheid… Wat je innerlijke ziel is. Je innerlijke kom-pas, die je verder te ont-wikkelen en te volgen hebt. Je hebt jeZelf in de steek gelaten en maakt daarom nu misbruik van anderen. En ik heb de afgelopen jaren geworsteld met mijn binnenwereld, als jij er
zo behoeftig aan trekt, alsof het compleet van jou is… Vooral sinds er op 20-4-2012 vreselijk misbruik van werd gemaakt. En op 7-2-2014 weer. En daarna weer… Jij “heler” maakte misbruik van mijn diepste wezen en wilde mij doen geloven dat er iets vreselijks mee “aan de hand” was. Omdat jij jouw binnenste niet durft te omarmen. Omdat jij niet durft te ZIJN wie jij ten diepste bent. Omdat jij diep verstopt in jezelf met jouw kwetsbaarheid worstelt (waar vast ooit ook misbruik van gemaakt is…) heb jij mij steeds weer ook willen weghalen van wie ik werkelijk ben en wie ik wil zijn: gewoon een gezond gevoelig mens.
Hoe harder jij knokt tegen jezelf en tegen je noodzakelijke groeipro-ces, hoe wanhopiger jij stevige banden van buiten aanmaakt, in plaats van naar binnen in jezelf te keren. En hoe meer ik jou als verdwaalde ziel oppik, omdat jij compleet de verkeerde kant op gaat… En door jouw innerlijke afwijzing kan ik vervolgens ook niet bij jou zijn wie ik ten diepste ben. Omdat jij daar jezelf (en mij) geen ruimte voor laat…
“It’s not your job to love me – it’s mine!” (Byron Katie)
Het is mijn taak om van meZelf te houden en die neem ik op mij. En ook de andere kant van de medaille geldt: “It’s not my job to love you – it’s yours!” Liefde hoort geen taak te zijn. Van beide kanten niet. Liefde mag geen verplichting of eis worden, dan is het namelijk geen liefde meer. Liefde is op z’n best als het een vrije stroom is… van komen… en van gaan… Vrijheid durven geven en ruimte durven laten. Maar elke dag opnieuw merk ik weer: zij DENKT niet zonder mij
te kunnen leven. En wil mij geen ruimte laten. Ze blijft hangen in
illusies. Maar ik kan zonder haar. Ik kies voor meZelf en laat haar ver-haal bij haar. Het is niet mijn taak om van haar te houden. Het is haar verantwoordelijkheid om door haar oude pijn heen eindelijk van zich-zelf te leren houden. Zoals ik dat ooit ook geleerd heb, wacht haar nu de stap naar bewust-ZIJN door de reis naar binnen aan te gaan. Een pad vol uitdagingen, die steeds weer afwijzing van buiten naar je toe brengt, als spiegel van groei. Net zolang tot jij de symboliek ervan durft te doorzien – dit draait om onverwerkte pijn uit mijn verleden en om mijn innerlijke afwijzing die van daaruit is ontstaan -en de groeiles oppakt en leert jeZelf door het leven heen te dragen.
Ik kies voor ruimte voor groei
Ik heb de geschenken onder de strijd ont-dekt en kies altijd weer voor ruimte voor groei. Ik ben een spirituele vrouw. Altijd al geweest. Maar ik ben niet thuis in deze wereld. Te zelfstandig en spiritueel voor de “gewone” – vaak op oppervlakkigheid gerichte – wereld. En te auto-noom en integer voor de niet oprechte spirituele – vooral in angst samengeklonterde – wereld. En zo leef ik tussen 2 werelden in en maak ik steeds weer ruimte voor mijn eigen pad. Ik voel en volg mijn eigen kompas. In 2016 ga ik alles wat mij van buiten wil opslokken nog verder loslaten en mijn eigen innerlijke spiritualiteit verder omar-men. En ont-dekken wat het mij te bieden heeft. Ik ben thuis op mijn eigen plek in mijn eigen wereld: van binnen. Ik kies en blijf kiezen voor mijn innerlijke pad. Voor innerlijke groei. En voor het mooiste wat een mens gegeven is: je eigen innerlijke ZIJN. Met een rijkdom aan gevoel en dus een rijkdom aan leven! Daar ben ik THUIS.
© Eva Pieters (oktober 2015 – januari 2016)
Zie ook MIJN SPIRITUELE STATEMENT
Dit blog was onderdeel van SpiritueelMisbruik1 en vormt mijn defi-nitieve antwoord op een vanuit angst en overleving aan elkaar vast-klampende wereld, waar ik eens VRIJblijvend over de drempel dacht te kunnen stappen. Maar waar al snel bleek dat ik mijn eigen ik – mijn gevoel en eigen keuzes – in te leveren had. Ik ga daarin niet mee. Ik kies voor volwassen leven: op eigen benen. Ik kies mijn eigen pad.
Heel jezelf, dan laat je anderen ook HEEL
Aansluitende inspirerende boeken:
Susan Forward – Als liefde een obsessie wordt
Theo Fischer – De kunst van het nietsdoen
Eckhart Tolle – De kracht van het NU in de praktijk
Ingeborg Bosch – Illusies; PRI en de kunst van bewust leven