Met de beginzinnen waarmee ik vandaag wakker werd en alles wat ik de afgelopen tijd weer intuïtief oppik, weet ik dit wordt weer een blog. Over geloof in ware heling. Want het omgekeerde komt te vaak op mijn pad. Eigen onverwerkte wonden op anderen projecteren en zelfs hun leven kapot willen maken, omdat jij niet gelukkig bent… “Jij wilde dat ik het moeilijk met mijn wonden had. Jij wilde hele-maal niet dat ik heelde…” Maar ik geloof ! Ware heling is vanuit het lichaam. Het kost tijd, moeite, volharding, maar het is mogelijk.
De verlossing van emoties ligt niet in het onderdrukken of vermijden ervan, maar in het ervaren ervan. Emoties bevrijden zichzelf, als ze de ruimte krijgen om gevoeld te worden.
(Erik van Zuydam)
In dit blog verwerk ik m.n. mijn ervaringen met Clementine Bergfeld. De vrouw die ik blijf oppikken en waarover mijn intuïtie recentelijk zei dat ze ons huis behekst. De vrouw die stilstaat en niet gelooft in ware heling en daarom mij wil pootje hakken. Precies zoals ik haar heb leren kennen jaren terug met tijdelijke therapie bij haar. Tijdelijk, want mijn intuïtie waarschuwde mij om weg te gaan. En dat deed ik.
Mijn hart huilt voor jou…
Mijn hart huilt voor jou dat jij zo bent afgedreven
Jouw vertrouwen wat eens zo diep is beschaamd
Dat jij besloten hebt om voortaan wraak te leven
Jij hebt de deur naar echte liefde dicht gedaan
En er mooie leugens voor in de plaats gezet
Om subtiel het leven om je heen vast te grijpen
Zo wil het donker in jou elk licht uitdoven
Maar jouw basis is wankel en stort nu in
Jij was maar een vreemde en ik liep even voorbij
Harteloos heb jij steeds weer vertrouwen beschaamd
Ik was jou vergeten en had de deur dicht gedaan
Maar jij bent overduidelijk nooit verder gegaan…
Zonder jou het leven in mij terug gevonden
Dacht jij nu ongezien mijn licht te kunnen stelen?
Maar nu zichtbaar is jouw paradijs in mij voorbij
Hoogste tijd dat jij eens op eigen benen leert staan
© Eva van Woudenberg-Pieters (december 2015 – februari 2017)
7-8-2016 Terugkerend laat mijn intuïtie deze door mij inmiddels allang vergeten niet-integere “behandelaar” uit 2007 steeds weer bovendrijven: Clementine. Dit gedicht gaat over haar, toen ik stapsgewijs ontdekte dat deze vrouw óók lid is van Stichting LifeJoy en mij – na zovéél jaren! – nooit heeft losgelaten.
“Jij wilde dat ik het moeilijk met mijn wonden had”
“Jij wilde helemaal niet dat ik heelde…” Deze woorden passen precies bij elke (spirituele) Vermomde Rivaal* op mijn pad, die zichzelf een “heler” of “vriend” noemt. Vanmorgen ontwaak ik met deze zinnen en weet ik wie hier nu specifiek mee bedoeld wordt. Een vrouw die zichzelf “therapeut” noemt, maar die zichzelf nooit werkelijk geheeld heeft en dus haar cliënten ook niet verder kan en wil laten groeien.
Ik ben er echter niet mee akkoord gegaan. Toen niet en nu ook niet. Want ik geloof in de weg van transformatie, door mij weer door elk innerlijk en uiterlijk obstakel een weg heen te weten groeien. Ik geloof in ware heling door niet stil te staan of mij stil te laten zetten, maar in contact met mijn binnenste te blijven, die mij vertelt hoe het nu met mij gaat. Mijn innerlijk wijst mij de weg. En ik laat dan ook elke Ver-momde Rivaal die het roer van mijn leven over wil nemen achter mij.
Heling is de gebroken eenheid van binnen herstellen
Ik kan geen blog beginnen waarin deze Vermomde Rivaal voor komt, zonder het onderwerp in beeld te brengen, wat ons destijds – ergens in 2007 – samen bracht: seksueel misbruik. Ik zat sinds begin 2005 volop in mijn posttraumatische stress vanwege de korte periode na de dood van mijn moeder dat mij dit is overkomen. Ik mag van geluk spreken dat mijn vader op een bepaald punt gestopt is, maar door knuffelen als seks te ervaren en mijn lichaam voor seksueel genot te misbruiken – zodat hij de pijn van het verlies van mijn moeder tijde-lijk kon ontvluchten – waren er al diepe wonden in mij ontstaan. Ik ben uit mijn lichaam gevlucht en mijn lichaam heeft deze benauwende en overweldigende grensoverschrijdende ervaring jarenlang grondig voor mij verborgen. Tot ik in 2005 er wel mee aan de slag moest. Eerst bij een haptonoom, die mij in een paar sessies enorm goed geholpen heeft om in mijn kracht terug te komen. En nu, moest ik er mee aan de slag om een innerlijk deel, wat mij deze wonden deelde, te helpen er door heen te komen. Ik had dieper te helen en zij was lotgenote en had een eigen praktijk Psychotherapie hiervoor. Een goede combi, zou je denken… En ik ben inderdaad door dit trauma heen gekomen (medio 2008), zodanig dat het nu geen rol meer in mijn leven speelt. Ik heb het gebroken meisje in mij het woord gegeven en toen ze alles gedeeld had, was mijn eenheid van binnen weer hersteld. Ik heb haar van het donker naar het licht begeleid.
En ik heb daarmee ook een belangrijk instrument terug gekregen: lichaamsbewustzijn. Mijn lichaam signaleert mij wat goed voor mij is en wat niet. En die radar is nodig, om grenzen te stellen. Vooral als iemand iets wil, wat ik niet van binnenuit wil. Mijn lichaam laat het mij weten en ik volg haar wijze raad op. Maar… ik heb dit alles bereikt zonder haar hulp. Want ik liet haar al na een paar sessies achter mij.
Ze legde de eerste keer kort een hand op mijn knie
Plotseling. Ze rechtvaardigde haar onverwachte actie door te zeg-gen: “Ik wilde testen of je niet uit je lichaam schoot…” Maar ze hield totaal geen rekening met mij en met wat ik wilde. Niet eerst rustig vertrouwen opbouwen, zichzelf en haar “wijsheid” belangrijker vinden dan openstaan voor het proces in wisselwerking met (de innerlijke wijsheid van) de cliënt, en vanuit eigen ego-doelen de grenzen van hun cliënt niet respecteren: dàt blijft terug komen uit de hoek van Stichting LifeJoy. Werken vanuit de haast, zonder afstemming en vooral: zonder grenzen en zonder geweten! Dit had ze nooit mogen doen, zonder toestemming, zonder afstemming met mij. Mijn lichaam schrok ervan. Want ik wilde dit niet. Ze ging te snel, zonder eerst een brug van vertrouwen op te bouwen. Mijn binnenste ver-trouwde haar daarna niet meer. Terugkijkend was het weer een vrouw die steeds de controle wilde houden. Na ongeveer 3 à 4 keer heb ik een punt achter haar gezet. Ik had geen goed gevoel bij haar. Nooit vergeet ik ook meer de angstige blik op het gezicht van de cliënt na mij, toen ik de laatste keer haar deur uitstapte. Die blik was voor mij veelzeggend: ook zij voelde zich niet veilig bij deze vrouw. Vlak voor ik wegging om zelfstandig verder te gaan haalde ze een oude koe uit de sloot, waarvan ik heel sterk voelde dat ze door dit kwets-bare detail zichtbaar te maken mij bewust pootje wilde haken. Zodat ik nog steeds haar hulp nodig had… Ook dat blijft terugkomen uit de hoek van LifeJoy: afhankelijk moeten blijven van de “heler”… Dit alles bij elkaar maakte juist dat ze me nooit meer zag. Ze werkt nu met kruiden en met kinderen. Mijn inner gut zegt mij dat juist de mensen waar ze graag mee werkt, gevoelige mensen en kinderen, niet veilig bij haar zijn. Wat ik ook vannacht (2016) meteen gedroomd heb.
Ik trof bij haar geen gezonde basis voor heling
Hand op de knie lijkt een onschuldig iets voor iemand die zelf geen lichamelijke grensoverschrijding of seksueel misbruik heeft ervaren. Maar voor iemand die middenin posttraumatische stress zit kan het een trigger zijn en dus niet veilig aanvoelen. Als lotgenote had ze dit moeten weten. En voor een begeleider was het ook onverantwoord. Wat als ik wel uit mijn lichaam was geschoten? En wat ze niet eens noteerde: een deel van mij raakte in de angst door haar handeling. Juist het kinderdeel waarvoor ik bij haar kwam, wat ik wilde helen, omdat zij dit trauma mee had gemaakt. Zij weet als geen ander dat juist het vertrouwen in de traumatische relatie is beschadigd. En dat een groot deel van de therapie zou zijn om dit vertrouwen stapsgewijs weer te herstellen. Maar niet met onverwachtse lichamelijk acties.
Net als mijn vader ! En niet vanuit de haast en onzekerheid als therapeute. Maak eerst eens kennis met je cliënt. Bouw voorzichtig een relatie op. En laat de cliënt het tempo bepalen. Vooral het innerlijke kind wat juist naar je toekomt voor heling. Het innerlijke kinddeel dat juist bij haar was om dit trauma stapsgewijs onder ogen te zien, voelde zich daarna niet meer veilig bij haar. En terecht. Ik kon mezelf als kind van 4 niet beschermen, maar nu wel. En dus ben ik voor mijn lichaam en mijn innerlijke kind opgekomen en opgestaan en weggegaan. Om nooit meer terug te keren. Dit boek was voor mij dan ook gesloten. Ik ging verder, mijn trauma onder ogen zien. Alleen.
Om een energetisch tegenwicht te bieden aan wat mijn intuïtie terugkerend van Clementine Bergfeld oppikt – die mij na al die jaren nog steeds niet blijkt te hebben losgelaten èn ons ook nog eens spiritueel lastigvalt – maak ik dit nu openbaar. Dat jouw verhaal nu op deze site staat dat heb je volledig aan je zelf te danken. Doordat je zowel toen en nu al helemaal niet meer aan bewustzijn wilt werken. Dan had je mij maar met rust moeten laten. Wat mij betreft had dit er nooit op gestaan. Want jij, jouw onprofessionele “hulpverlening” en dit trauma ligt achter mij. Jij bent voltooid verleden tijd.
Seksueel misbruik is moord en diefstal van een leven
Seksueel misbruik is overigens niet wat mensen vaak denken: focus op seks. Daar gaat het eigenlijk niet eens om. Er zit diepere materie onder. Het is uiteindelijk vooral machtsmisbruik. De dader wil zich krachtig voelen door jou te ont-krachten en jouw kracht te stelen (soultheft**). De dader wil niet op zijn of haar eigen plek, maar via jouw lichaam leven. En zij (of hij) wil het recht hebben om zich vanuit al z’n bizarre behoeften op jou uit te leven. Daarvoor moet zij jou eerst monddood maken. Seksueel misbruik is in mijn ogen dan ook precies dat wat ik eens in een boek over meervoudige persoonlijk-heidsstoornis (DIS) las: zielemoord. Het doden van de kern van de persoon. Alleen dan heb je als dader de weg vrij om je slag te slaan. Je bent gevoelsdood van binnen en doodt daarom de ziel van het kind (psychopathie), waardoor het kind ook uit innerlijk contact raakt, omdat het deze vreselijke ervaring niet aankan en ook niet hoort te beleven. Het helen van seksueel misbruik heeft mij dan ook heel veel gebracht en geleerd: over misbruik in het algemeen en de signalen wanneer iemand wil bepalen wie ik ben, zodat er geen grenzen meer zijn tussen haar en mij… Dan kan zij doen wat zij wil… Maar dàt is geen relatie. Dat is misbruik. Juist vanuit dit geheelde trauma ben ik overtuigd voorstander van leven vanuit innerlijke kracht. Ik geloof dat iedereen die kracht heeft en weer terug kan winnen, door eerlijk van binnen te zijn en jezelf te helen. En ik weet ook inmiddels dat er naast mijn vader veel mensen zijn, die dit niet geloven, en denken dat ze daarvoor een ander uit hun kracht hebben te halen. Het is oude onbewuste conditionering en we hebben als mensheid nog steeds veel te leren over onze eigen mogelijkheden en innerlijke kracht.
Ware heling is in één woord: overgave
Innerlijke overgave aan de waarheid van oude pijn, die je vroeger niet kon dragen en voor overleving te verstoppen had. Nu volwassen, zit deze oude pijn er nog. En als je er niets mee doet, baant het zich een destructieve uitweg naar buiten. Want het moet eruit. Je wordt ziek en/of je wordt destructief naar anderen. Wilt hen omlaag trekken naar de pijnplek waar jij nu vastzit. Maar dat is een daad van lafbekken. Het leven vraagt moed van jou. Moed om te helen wat jou eens diep gekwetst heeft. Moed om te groeien naar bewustzijn. Moed om te werken aan een beter leven voor jezelf en anderen. De waarheid van het verleden, en hoe jouw innerlijke kind zich toen heeft gevoeld, zit als innerlijke wonden opgeslagen in jouw lichaam. Die schreeuwen om ruimte. Die schreeuwen om eindelijk gehoord te worden. Door jou.
© Eva van Woudenberg-Pieters (25 februari 2017)
12-3-2017 banden verbroken met Clementine Bergfeld (van Stichting LifeJoy). Maak deze niet meer aan. Jij bent voltooid verleden tijd.
Heel jezelf, dan laat je mij en je andere (ex)cliënten ook HEEL.
* “Vermomde Rivalen: Dit soort mensen is niet zo makkelijk te herkennen. Ze lijken zo behulpzaam…. Maar hun adviezen zijn opzettelijk verkeerd. Vermomde Rivalen zijn namelijk de enige mensen (…) die jou expres pootje haken. (…) Vermomde Rivalen handelen evenzeer vanuit hun Kringloop van Angst, maar met de bedoeling jou onderuit te halen. Vaak zijn dit mensen die talent hebben en competent zijn, die zich door jou bedreigd voelen.”
(Rhonda Britten – De overwinning. Een boek over het stappen uit
de Kringloop van Angst naar de Kringloop van Vrijheid); Voor
een uitvoerige omschrijving hiervan zie het blog ZijKiestMacht
** “‘Soultheft’ (letterlijk: ‘diefstal van de ziel’) vindt meestal plaats door de moeder of een partner [of een emotioneel behoeftige narcistische vriend/collega etc. of een emotioneel behoeftige spiri-tuele narcist en/of “behandelaar”] die [vanuit hun eigen onge-heelde soul-loss] een deel van het gevoel, of soul ‘CLAIMT’
[ook op afstand]. Vaak gaat dit gepaard met een emotionele
[en/of spirituele] overheersing van de een over de ander.”
Heel jezelf, dan laat je anderen ook HEEL
“Als groei, in wat voor vorm dan ook, zou doorgaan, zou het
uiteindelijk uitmonden in iets monsterachtigs en destructiefs.
De ontbinding is nodig om ruimte te maken voor nieuwe groei.
Het een kan niet bestaan zonder het ander. Het neerwaartse deel
van de cyclus is absoluut noodzakelijk voor spirituele groei.”
(Eckhart Tolle)