“You are not responsible for the programming
you picked up in childhood. However, as an adult,
you are 100% responsible for fixing it.“
Jezelf niet helen is geweld, maar allereerst geweld t.o.v. jeZelf.
En dan winnen al degenen die jou ooit stuk hebben willen maken.
Overwin hen en overwin jezelf en heel al die gebroken stukken in jou.
Mijn aanmoediging voor jou: het is mij gelukt, dus jij kan het ook.
Ik maak me zorgen om mensen
Maar ik pak hun verantwoordelijkheid niet op. Ik maak me zorgen, omdat ik met mijn telepathie veel mensen oppik, die niet voor zichzelf zorgen. En die dat vervolgens willen fixen of verbergen via relaties met anderen en/of via de helpersrol in hun werk of praktijk. Collega’s op mijn vorige werk, die allang psychische hulp nodig hebben en daardoor anderen tot last zijn. Spirituele narcisten die emotioneel en mentaal totaal uit balans of zelfs ziek zijn en toch een bordje “eigen praktijk” ophangen en vervolgens via projectie en spirituele overlast anderen meeslepen in hun onbalans en waanideeën. En toen trof ik Nicoline op het werk en ik voelde wat stromen tussen ons en ervaar-de fijn contact. Maar toen we afspraken kwam het masker van narcis-me tevoorschijn, waaronder zij gebrek aan zelfliefde en onverwerkte zaken verborg. Alsof ze wilde bewijzen: ik kan het aan. Een masker maakt geen indruk op mij, maar echtheid wel. En terugkerend zag ik het weer bij een jonge vrouw van het werk: de angst om zich kwets-baar op te stellen. Een masker, een hoge muur, zonder kwetsbaarheid is er geen relatie. En dus heb ik beide vrouwen weer losgelaten…
“In de totale bereidheid je te laten raken, je hart zelfs te laten breken, kan ontdekt worden dat de pijn die je zo vreesde niet je vijand is, maar het voertuig terug naar huis.” (Erik van Zuydam)
Terug naar huis
Meisje achter de muur
Zo bang en zo alleen
Je hebt nooit liefde gekend
Dus herken je mij niet
Je stoot me van je af: “Ga!”
Want dat is wat je kent
Alleen gelaten worden
Dat is jouw comfortzone
Meisje achter de muur
Je hebt zoveel in je
Wat de wereld rijker maakt
Maar je verstopt jeZelf
Jouw muur is je wapen
Maar houdt ook jouw pijn in stand
En houdt al het leven
Veilig buiten de deur
Meisje achter de muur
Wanneer ga je weer stromen?
Ik kan naar je reiken
Maar je ontvangt me niet…
Pas als ik van je wegga
Ben ik voor jou zichtbaar
Want met ogen vol kwetsing
Neem jij de wereld waar
Het is òf ik doe jou pijn,
Òf jij gaat mij pijn doen
Verder dan dat kan jij
De wereld nog niet zien
Meisje achter de muur
Jouw cirkel is niet rond
Je hebt nooit liefde gekend
Dus geven kan je niet…
© Eva van Woudenberg (juli 2017)
Geschreven over en voor Erna. Je vecht zo hard tegen de wereld en tegen jouw eigen geluk. Wat jij vanuit meer zelfcompassie zo nodig hebt is jouw illusies te leren doorzien met PastRealityIntegration
(PRI – Ingeborg Bosch, boek “Illusies”). Jouw muur is afweer, om alle waarheden van jouw kindbewustzijn tegen te houden en daardoor jou tegen te houden in jouw werkelijk leven, vol met potentie. Heel jezelf en jouw pijnlijke muur is niet meer nodig en al het goede en mooie van deze wereld kan ook weer binnenstromen…
“Self-care is not selfish. It’s self-respect.”
De ontmoeting met Nicoline was synchroniciteit. We waren elkaar uit het oog verloren, maar op een onverwachts moment troffen we elkaar weer. Alsof het zo moest zijn. Toch toen we later afspraken en zij niet echt open voor ons kon staan, maar erna wel aan ons ging trekken voor meer contact, begreep ik de synchroniciteit even niet meer. Totdat ik besefte dat het wel de bedoeling was dat we elkaar weer ontmoetten, maar dat zij niet klaar was om het geschenk van het universum aan te nemen. De storing zat eigenlijk precies op dat punt waar we het aan tafel even samen over gehad hadden. “Voor elkaar zorgen”, zegt haar man. Waarbij hij de zorg voor elkaar op de eerste plaats zet en dat als iets lovenswaardigs ziet. Ik ben niet verbaasd, dat is de algemene maar ongezonde zienswijze. Omdat het niet op de eerste plaats, maar op de tweede plaats hoort. “Nee”, zeg ik, “als ik één ding van de dood van mijn moeder geleerd heb dan is het eerst voor jezelf te zorgen.” Ik dacht dat ik haar ontmoet had voor leuk contact. Maar ik trof weer een narcist die ik de deur te wijzen had. Waartegen ik mezelf te beschermen had. Die grenzen nodig had en ook overduidelijk psychische hulp nodig had. Ze gunde ons – en zichzelf – geen rust en haalde ons een tijdlang zelfs regelmatig uit onze slaap. Ik voelde mij al vrij snel bij haar een trekpop, die zij voor haar behoeftes wil misbruiken. Ik weiger die taak en kies voor relaties met respectvolle, volwassen mensen. Weer iemand met geen respect voor zichzelf en daardoor geen zelfzorg en ook geen respect voor anderen. En dus heb ik de deur achter mij dicht getrokken. Ik zeg dan ook: chapeau voor Rachel Hazes ! Wat een moedig mens. Dat ze weet wanneer ze hulp moet zoeken als ze vastzit en dat ze daarvoor haar eigen verantwoordelijkheid pakt. Daar kunnen vele eenzame en vaak ook obsessieve en claimende mensen, die hun heling uitstellen door aan anderen te hangen voor hun geluk, een voorbeeld aan nemen.
Juist uit pijn komen wijze levenslessen voort
Narcisme, de mentale ziekte in een verwend continent. Maar ik ben fel op eigen verantwoordelijkheid nemen. Op zelfzorg. Was ik zo gewor-den als ik mijn achtergrond niet had gehad? Nee. Ik gun eigenlijk iedereen een moeder die zelfmoord pleegt. Dat schudt je wakker! Daar leer je lessen van. En de belangrijkste les voor mij: zelfzorg. Ik weet nog dat ik in het begin van mijn helingsprocessen, jaren terug, mezelf vaak in de spiegel aankeek en mezelf beloofde niet te eindigen als mijn moeder. Hoe? Door eigen verantwoordelijkheid te nemen. Voor mijn emoties. Voor mijn leven. En dat heb ik gedaan. Maar het trieste is, dat ik nu in een wereld sta vol met zieke mensen, die vanuit hun narcisme de wereld letterlijk verzieken. Omdat ze dat weigeren te doen wat ze het hardst nodig hebben: voor zichzelf zorgen. En elke keer als ze mijn leven instappen en mij de zorgtaak geven die ze zelf op zich horen te nemen, zet ik ze er acuut uit en geef ze daarmee het geschenk wat ze nodig hebben: ruimte voor groei. Ik vind het dan ook prachtig een korte opname van prins Harry en prins William op CNN te zien. Ze zijn scherp op mentale zorg en promoten dit nu met een film. Een tijdje terug las ik ook een artikel over Harry. In dit interview zei hij ook dat hij er niets van wilde weten. En z’n broer zei dat iemand dat dan aan moest wakkeren. Ze hebben dezelfde les als ik geleerd: ontkenning lijkt de makkelijke weg, maar is absoluut niet de oplos-sing. Hadden we dat al niet in alle vorige generaties geleerd? Waarom blijven we er dan aan vasthouden? Destructieve loyaliteit? Ik ben daar doorheen gegaan en de zonen van Lady Diana duidelijk ook. Een moe-der is niet voor niets te vroeg overleden als haar kinderen er wijzer van worden en belangrijke levenslessen uit leren, die ze vervolgens weer uitdragen aan de wereld. Je eigen verantwoordelijkheid nemen en je innerlijke demonen onder ogen zien. Daarmee zorg je voor jezelf en jouw omgeving en draag je bij aan een betere wereld.
Het raakt me want ik wéét: jij kan zoveel meer !
“De ander komt pas in beweging als hij er klaar voor is, niet als jij het wil. Wat er nodig is, is om dat te leren accepteren. Dat betekent niet dat je er blij mee hoeft te zijn, of het allemaal maar goed hoeft te vinden. Het betekent erkennen dat dit op dit moment de situatie is, en niet anders. Ongeacht hoe je je daarover voelt. (…) De uitdaging is dan ook om verantwoordelijkheid te nemen voor waar jij staat en ernaar te handelen. Als je dat doet, kost zo’n situatie je geen energie meer.” * Het raakt me (sinds 20-4-2012) heel diep dat ik een paar maal bij een behandelaar kwam, die ik dacht te kunnen vertrouwen, en die vanuit haar of zijn beperktere bewustzijn niet werkelijk op mij af kon stemmen en koelbloedig misbruik van mij maakte. Het raakt me dat ik keer op keer tegen mensen aanloop die i.p.v. voor zichzelf te leren zorgen zo toegewijd zichzelf in de knoop helpen. Waardoor ze destructief handelen en maar niet naar mogelijkheden gaan zoeken – in zichzelf – om vooruit te komen. Het raakt me als de ander vast zit en ik weet dat jij zoveel meer kan bereiken in jouw ontwikkeling. Het raakt me dat er zo weinig mensen (in dit land) kiezen voor verder ontwikkelen als mens, door het doorwerken en doorvoelen van oude ballast, die hun leven zo veel mooier en vrijer in NU kan maken. En dus kies ik er vaak voor om telkens weer opnieuw de relatie – die mij in de vorm van een verstrikking (= medeverantwoordelijk moeten zijn voor de emotionele staat van de ander) wordt aangeboden – los te laten en verder te gaan. Tot de ander klaar is voor een open relatie, vanuit een hart en lichaam wat minder tot niet geblokkeerd is. Om van daaruit werkelijk vrij samen te komen en vrij weer uit elkaar te gaan. Tot we de volgende keer besluiten elkaar weer te ont-moeten. Terwijl we ook op afstand van hart tot hart verbonden blijven.
Kortom: ik besef dat ik de afgelopen jaren teleurgesteld ben in deze wereld die op de bodem vast blijft zitten, wat zich uit in narcisme en destructie, maar die zoveel meer kan bereiken. Voor zichzelf en voor elkaar. En de diepe HSP’er in mij schreeuwt om meer mensen die zichzelf waarlijk durven helen van oude wonden en conditioneringen. Door jezelf weer te openen en je te laten raken door de lessen van het leven. En zo meer en meer kunnen leven en verbinding kunnen maken vanuit jouw natuurlijke staat van innerlijke vrijheid en kracht.
Ik wens beter voor jou. Maar JIJ hebt het werk te doen.
© Eva van Woudenberg (april – september 2017)
* Uit het blog: NooitMeerEnergiezuigers
Wordt vervolgd in het blog: EenRijkerLeven
Heel jezelf, dan laat je anderen ook HEEL