Volledigheidshalve moet ik aan dit blog helaas toevoegen dat terwijl je het als mens al moeilijk zat kan hebben om hoofd, hart en lichaam op één lijn te krijgen, om al jouw oude ballast door te werken en jezelf te bevrijden van destructieve invloeden van (voor)ouders, er helaas nog een grote onzichtbare verstorende invloed in jouw leven is. Namelijk de invloed van spirituele narcisten, mede onder invloed van Joke Damman / Jomanda (zie SpiritueelMisbruik). Waarbij zij doelbewust mensen saboteert in hun leven en het waarmaken van hun dromen, simpelweg omdat zijzelf de fout gemaakt heeft de spirituele wereld haar eigen dromen te laten verstoren (zie DagJokeDoodKoos).
Er is een heel eenvoudig recept om gelukkig te zijn.
Laat gewoon de eis, die je aan dit moment stelt, varen.
Telkens wanneer je een eis stelt aan het moment
om jou iets te geven of iets weg te nemen, is er lijden.
Het probleem is, dat wanneer er eisen zijn,
je volledig ontgaat wat er nu IS.
(Adyashanti)
Als je altijd wilt wat je niet “hebt” en niet geïnteresseerd bent in wat je wel “hebt” of wat er wel voor je is,
Als je alleen maar naar buiten kijkt en nooit van binnen voelt
en heelt wat daar om jouw aandacht vraagt,
Dan zal je nooit gelukkig ZIJN.
Wij willen liever problemen dan geluk
Dat is mijn trieste conclusie van de afgelopen jaren: mensen weigeren geluk. Het universum kan ze goud geven, ze gooien het zo weg…
Op het werk is een vrouw Monica* die meteen´s ochtends problemen creëert. Mijn collega is overstuur en wat machteloos. Ze vroeg aan mij of ik deze vrouw regelmatig wilde checken, want dit ging niet goed… Later moest ik met Monica werken en inderdaad: dat ging niet goed. Ze focuste op problemen en als ze er niet waren dan maakte ze ze. Op een gegeven moment zei ik: “Stop! Nu is het afgelopen. Je houdt er mee op mij steeds op de huid te zitten.” Ze zat me op de huid om problemen te willen zien en uit te vergroten of problemen te maken. En ik besef dat ik dat soms te weinig gedaan heb: letterlijk stop zeggen als de ander unfair en/of onbeleefd tegen mij is. Jaren terug was ik te beleefd. Maar mijn houding is veranderd: waarom zou ik beleefd blijven tegen iemand die willens en wetens besluit mij res-pectloos te behandelen? Dat was en is een groeiles voor mij. Natuur-lijk is hun reactie op mij dan vrijwel altijd projectie, zodat hun ver-antwoordelijkheid hopelijk weer bij mij op het bordje komt te liggen. Nou dat bordje moet ik misschien wat vaker schoonvegen. Want de rotzooi van een ander hoort niet bij mij. En tegelijk ging ik ook nadenken over mijn rol als fixer. Waren wij een goede match in haar ogen? Ik werk hard en zij stond regelmatig stil en was weer op zoek naar een probleem, waar ze duidelijk de voorkeur voor had om haar tijd aan te besteden. Ik heb dit met de post ook al meegemaakt: een troublemaker – die met toestemming van de baas – vrolijk al haar rotzooi bij mij dumpte. Maar daar komt geen herhaling van. Ik geef mijn grenzen aan en dan dreigt Monica dat ze naar de baas gaat. Ik haal mijn schouders op. Ik ben geen voetveeg. Van niemand.
De pay-off: geen eigen verantwoordelijkheid
Ik ben boos op mezelf. Boos dat ik toch meegegaan ben met een verhaal waarvan ik in november vorig jaar al wist dat het niet tot een volwassen relatie zou leiden. En toch heb ik er een half jaar van mijn kostbare leven aan verspild. Ik zeg bewust “verspild”, want het is niets geworden. Ik ben alleen maar goed voor zijn fantasiewereld en meer niet. Mijn huidige collega Rosalyn* zegt: “He is stupid”. En ik
zeg: “Yes, he is stupid. And it’s a stupid situation”. En ja, ook jij wilt
graag problemen. En welke mocht ik fixen? Dat jij je alleen voelt? En moest ik daarmee acuut meegaan in jouw charmeoffensief, al in het begin? Serieuze intenties waren er dus niet en echt het probleem opgelost willen hebben ook niet. Dus wil je onbewuste ook graag dat je alleen blijft. Want dan ben je zielig, omdat al die vrouwen jou “in
de steek hebben gelaten”. Maar de ware oorzaak: vanuit jouw (verla-tings)angst jaag jij vrouwen bij je weg. “It’s gotta have a pay-off”, zegt Dr. Phil. En de pay-off voor jou – en vele andere dramaqueens en dramakings – is dat je liever problemen hebt, dan geluk. Problemen leveren jou kennelijk meer op. Denk je. Want het is een denkfout. En dat kan je doorbreken. Maar dan moet je i.p.v. praten over NLP en coachen van anderen eens beginnen om jezelf te coachen. Dat is de façade van veel mensen in deze tijd: hun beroep maken van anderen het wel even vertellen, maar allereerst er zelf totaal niet naar leven. Langetermijnsucces zal je dan ook niet in je beroep of eigen praktijk oogsten. Alles begint met een goede basis in jezelf. En van daaruit kan je pas anderen geven of iets leren. Pas als je dit zelf ook in jezelf en/of in je werk ontwikkelt heb. Zonder basis kan je niet echt bouwen. En het bouwwerk zal gammel staan en er is niet veel voor nodig of het valt om. Ach het wordt vervelend, dat is deze tijd: we bouwen niets meer op. We hebben haast om iets zonder basis op te bouwen of we breken gewoon af wat van een ander is. Makkelijk toch…?!
Most people will choose unhappiness over uncertainty **
Rosalyn zegt: “You’re a very interesting person. You never say: I made a mistake.” Die opmerking intrigeert mij weer. Ja misschien omdat ik mijn keuzes weloverwogen maak, vanuit mijn gevoel en leidende intuïtie, zeg ik niet snel dat ik een fout gemaakt heb. Toch ben ik boos op mezelf dat ik een half jaar verspild heb aan een keuze die tot niets heeft geleid. Ik wil leven vanuit mijn hart en dat kan nu niet. En ik heb het geprobeerd, maar ik kan er niets aan veranderen. Hij is op de vlucht en wil niet groeien en volwassen in liefde worden. – Typisch deze narcistische-grenzeloze tijdsgeest: mensen groeien niet meer op om tot volwassenheid te komen. We willen allemaal geluk “hebben”, maar niet het echte groeiwerk er voor doen: ego loslaten, en weer leren geven èn ontvangen.– En mijn hart zit er aan vast, dus zit ik vast. Ik kan niet leven (en niet schrijven) vanuit stilstand. En ik ben boos op hem, omdat hij alleen maar problemen wil en het daarom niets wordt. En boos op het universum: wat heb ik aan een “tweeling-ziel” die mij zou aanvullen, als deze niet eens op zichzelf en zijn eigen gevoel durft te vertrouwen? Maar liever kiest voor controle en harten-pijn. Ik wil dat niet. Dus maak ik de enige keuze die ik kan maken: ik laat het achter mij. Rosalyn zegt: “He will be sad…” En dat is nu juist het probleem. Hij wil verdriet en ongeluk. Die conclusie heb ik eerder al getrokken. Ik ga niet mee in jouw probleemdenken, wat jouw leven bestuurt. Het zal tijd kosten om mijn hart te helen, en ik weet niet of het echt gaat lukken, maar ik voel: ik wil en moet verder. Het duurt veel te lang. En eerlijk gezegd heb ik er tot nu toe niets aan gehad.
Ik zat een half jaar lang vast in een beerput van problemen die niet wordt opgeschoond. Het is mijn taak niet. Ik ga verder.
Het universum biedt jou geluk aan. Maar jij kiest.
“Het hele leven is leren” zei ik. En ik hoorde jou terwijl je wegliep nog iets mopperen over “stap voor stap”. Ja stap voor stap, dat is altijd de juiste weg. Maar dan moet je wel eens beginnen met een stap zetten. Want van uitstel komt afstel en dat leidt absoluut nergens toe. Dat is kennelijk wat je ook wilt. Maar in je comfortzone blijven hangen is geen leven. Het leven biedt kansen en geeft groeilessen. Je kan ze willen negeren door escapisme, maar dan houdt je jezelf alleen maar tegen in het leven. En daar zal je dan ook het lijden van ervaren. Is dat wat je wilt? Dan ben je een masochist. Des te meer reden om eens stappen te zetten om uit je vastgeroeste patronen te stappen. De deur bij social media blijft open staan.*** Maar zolang er van jouw kant niets gebeurd, zal ik mijn hart moeten beschermen om verder te kunnen gaan. “Verwachting die wordt uitgesteld maak het hart ziek” is een wijze bijbelse spreuk. Je maakt de droom waar of niet. Maar er in blijven hangen, zonder enig zicht op vooruitgang, maakt ziek. “Hij was er al bang voor…” En da’s nou precies het punt! En het universum is zo moeilijk niet: ze biedt je kansen, maar ze laat je vrij. Zeg je: ik wil liever angst en liever in mijn destructieve vertrouwde comfortzone blijven hangen? Dan geluk en echte liefde, want dat ken ik (nog) niet… Dan is dat de energie die jij uitzendt en die energie zal het universum beantwoorden. The classical selffulfilling prophecy. Als je nou eens ging omdenken: als ik alles wat ik negatief wil kan ont-vangen, dan kan ik ook alles wat ik wèl wil ontvangen. Ik zeg hier liever geen “krijgen”, want dat is een beweging vanuit haast, zelfzucht en tekort, en dat staat haaks op het natuurlijke universum en haar wetten van aantrekkingskracht en vervulling van jouw wensen.
Zonder ruimte, geen geluk
En hoe het afgelopen is tussen Monica en mij op het werk? Zij nam een groeistap. Door de volgende werkdag dat we elkaar zagen naar me toe te komen en te zeggen: “Zullen we dat van de vorige keer vergeten?” Ik zei: “Zand erover” en schudde haar de hand. “Wees niet bang voor conflicten, dat is hoe nieuwe werelden ontstaan.” Oftewel: even een botsing met elkaar maken kan uiteindelijk just leiden tot groei. Haar ego botste tegen mij aan. En mijn groeiles is om mijn ego terug te durven laten botsen. Want anders komt er ook geen nieuwe beweging en draag ik onbewust de energetische last van de ander. Dus ik moet het terugkaatsen. Al is dat even niet leuk. En dus waren we even gebotst en het had ons allebei ook weer wat geleerd. En het belangrijkste is dat we het niet als struikblok lieten, maar een opstap naar een relatie waarin we nu wel allebei open stonden voor elkaar. Zonder een angstig ego aan het roer, die tegen samen-zijn en voor verdeling en ruzie maken is. Je kan alleen samenzijn als je beide een opening voor elkaar durft te maken. In die ruimte kan je samen bewegen en daar ontstaat de magie van het moment, die zorgt dat je een fijn gesprek met elkaar kunt hebben en beiden geluk ervaart. Zonder ruimte, geen geluk. In openheid kan je ontvangen, wat er IS. En wat je van daaruit kunt co-creëren. Dat zijn de mooie geschenken in het leven, die je niet onder controle hebt, maar er ZIJN.
Tussen Monica en mij kwam het weer goed. Maar kort erna bleek ze gelogen te hebben en de baas verteld te hebben dat ik het goed vond dat ze haar uren schreef zoals ze deed. Hij checkte bij mij en ik zei dat ik haar dat niet heb gezegd. Ze koos toch liever voor problemen en de baas stelde grenzen. Daarna zag ik haar niet meer terug.
Ik geloof dat iedereen kan groeien
Zonder groei zal je het geluk nooit vinden. Want je hoeft niet te zoeken en te grijpen. Het is er al en als je groeit zal je het ervaren. Denk ik dat jij niet kan groeien? Nee: ik geloof dat iedereen kan groeien. Ook Sylvia van de post had het gekund, Wilma en Carola zouden het kunnen, en ook Monica liet zien dat ze het kan. Maar mijn ervaring van de afgelopen jaren is dat helaas maar weinig mensen daar de bereidheid toe voelen of zich daar naar toe zouden willen bewegen. De slachtofferrol (vaak ook verkapt) is toch makkelijker. En wordt helaas ook collectief enorm aangemoedigd. En zo “leven” we niet echt… En daar settelen de meeste mensen voor. Terwijl er zoveel meer mogelijk is ! Echt leven betekent eerlijk durven zijn, allereerst naar jezelf. En verantwoordelijkheid nemen. Voor wat van jou is. En geluk durven aanvaarden. Want waar leef je anders voor als je het geluk wat op je pad komt telkens afwijst? Toch is dat de trieste waarheid: dat veel mensen hun hele leven achter het geluk blijven aanjagen en nooit leren om het te durven ontvangen.
En ontvangen: dat is nu juist het geheim van geluk. Het universum biedt de kansen, maar wat doe jij er mee? Als je niet open durft te staan om de geschenken van het universum te ontvangen, gaat er een hele wereld aan mogelijkheden aan je voorbij…
© Eva Pieters (juni – juli 2018)
(voorheen Eva van Woudenberg-Pieters)
* Monica en Rosalyn zijn niet hun echte namen.
** Citaat van Tim Ferriss
*** Nee, niet meer. Op 25-8-2018 heb ik de poort gesloten, want de energie blijft veelvuldig mijn kant opstromen, maar handelen doe je niet. Dus het enige wat er gebeurd is dat jij nog steeds een energe-tische stoorzender in mijn leven bent, die veel wil, maar niets durft
en het liefst verstoppertje speelt. Ik begin nu een nieuw leven. Jij hebt ruimschoots de tijd gehad om jouw fout van december 2017 te herzien. Maar aangezien je dat niet gedaan hebt is jouw fout een keuze, en zal jij voor altijd met de consequenties moeten leven.
Reageren op dit blog? Helaas ontvang ik teveel hardnekkige spam, met als enige doel om bij deze site te kunnen inbreken, dus staat de reactieknop voortaan uit. Stuur mij een bericht via de slotpagina
Heel jezelf, dan laat je anderen ook HEEL
Ik geloof in transformatie, in ware heling, want ik ben zelf die reis aangegaan en ik blijf er voor gaan. Ik geloof in de reis uit het hoofd – en alle waanideeën die daar ronddwalen – terug naar het lichaam:
de plek waar je thuiskomt. En waar je rust, vrede en geluk vindt.