In februari 2018 trof ik op social media dit artikel over de post aan: ‘Vrouwen leggen zaken sneller op tafel’ “Wij zijn één van de grootste werkgevers van Nederland. Diversiteit is erg belangrijk voor ons, want we willen een veilige werkomgeving bieden waarin al onze 46.000 medewerkers zichzelf kunnen zijn.” Ik reageerde: “Helaas wat het voor mij niet veilig bij de post en ben ik gepest omdat ik mezelf wilde zijn en daar geen respect voor was. Heel dubbel dus voor mij om dit te lezen. Maar hopelijk word er wel werk van gemaakt dat de werk-omgeving werkelijk diversiteit toestaat en dat pesten niet meer moge-lijk is of in elk geval minder mogelijk wordt gemaakt.” En net zoals toen ik er werkte is het weer niet horen, niet zien en zwijgen. Je kan mooi glimlachend op een foto staan en je kop in het zand steken over wat er niet klopt, maar een goed bedrijf start en zorgt voor zijn basis: een werknemer heeft recht op bescherming door zijn werkgever.
Sylvia: ze mocht me niet, maar eigenlijk mocht ze me wel… Ze maakte van een leuke baan in een al moeilijk jaar voor mij tot een hel. Ik pik haar vannacht op (17-3-2019) dat ze weer contact wil. Dit blog is geplaatst als mijn definitieve antwoord op jullie gepest. Omdat jullie mijn eigenheid wilden onderdrukken en ik heb het recht om te zijn wie ik ben. Je kan besluiten nog maanden jouw tijd en energie aan mij te verspillen. Je kan spijt hebben. Dat verandert niets. Dat jij De Les mag leren dat je nooit meer iemand zo behandeld. Zeker niet iemand die goed voor jou was. Dat is mijn enige doel. En voor de rest interesseert het me niet hoe het met je gaat of wat jij nu doet. Ik ga verder en ik blijf bij mijn standpunt: je komt er bij mij niet meer in.
“TOXIC people will call it a grudge, but it’s really just another boundary they do not understand.”
En toegevoegd in oktober 2019 en in juli 2020 omgezet in 2 alinea’s: “The missing piece: Mieneke, de enabler.” Waarom het pestverhaal nog na blijft trillen en nooit helemaal weg was…
Remember: If someone’s trying to pull you down
that means they’re already beneath you.
(Karen Salmansohn)
Mijn wens vanuit mijn leefwijze mijn hart beslist in vrijheid:
Ik hoop dat een ieder die (on)bewust narcistisch manipuleert en/of pest op een dag tot het volgende inzicht komt: je hebt een ander vrij te laten in de persoon wie zij of hij is. En niet te manipuleren en/of te pesten tot “iets” wat gunstig is for your benefit (misbruik).
Wie ik ben
En ben je trots op jezelf, nu je mij
Weer kleiner hebt wilt maken dan jou?
Omdat jij met jezelf niet open en bloot
Durft te staan voor wie jij van binnen bent
Ik mag dan nu wel vele tranen laten,
Uiteindelijk maakt mij dat de sterkere
De weg van lafheid die ga ik niet, hoe vaak
Destructie ook uitnodigend op mijn pad stond
Ik kan mezelf nog in de spiegel aankijken
En ook al wil jij mij laten twijfelen
Ik weet nog steeds wie ik ben en waar ik eindig
En waar jouw kleine wereld van projectie begint
In tegenstelling tot jou, want jij hebt mij nodig
Om jouw diepere aard achter te verschuilen
Want zonder mij om te treiteren voel jij je niets
Ergens onderweg ben jij verloren wie jij bent…
© Eva Pieters (november 2015) *
12-12-2017 Vanmorgen had ik een droom met daarin oud collega van de post Sylvia (en Antoinet op de achtergrond). En ja hoor volop haar energie in mij als ik wakker word. Dan de ontdekking: Messenger en weer een geniepig extra account aangemaakt. Om te kunnen staren. Naar wat ze niet meer “hebben”. En wat ze niet begrijpen. Omdat ze niet daar zijn waar ik ben. En ze ver, ver van bewustwording en echt willen leven af staan. Pesten en projectie om niet te hoeven groeien.
Onvolwassen leven: geen verantwoordelijkheid nemen
Dat is de mode in deze naricistische-Trump-tijdperk. Gewoon doen wat jij wilt en wat maakt het uit dat een ander er last van heeft…?!
Zo ook mijn ex-collega Sylvia. Haar leven is zo leeg en saai, denkt ze, dat ze mij en mijn leven nodig heeft als “vermaak”. En dat heeft ze gedaan. Toen ik samen met haar werkte bij de post. En ik het beste voor mij, haar en de rest van het depot wilde. Maar zij besloot zichzelf en mij te saboteren… Lachen, gieren, brullen, lekker roddelen en sadistisch doen, mij continue zwart maken om zelf “goed” te willen lijken. Zodat zij zich even “beter” voelde en haar innerlijke psychische en emotionele problemen, waar ze niet haar verantwoordelijkheid voor pakt, even leuk kon vergeten. Ten koste van mij. De collega en depotbeheerder: ik die graag mijn energie inzet voor werk, dingen regelen, en positief contact op vrije basis (geen moeten, geen mani-pulatie). Ja ik had grenzen en dat was nu precies het probleem voor hen, die niet voor zichzelf zorgen, maar lekker makkelijk via anderen willen leven (co-dependency). Ze deden pogingen mij te manipuleren en mij rond hun vinger te winnen. Ik moest er zijn voor hun gemak. Qua de post deed ik van alles voor hen, met plezier. Maar voor hun persoonlijke geluk ben ik niet verantwoordelijk. Dus toen ze dat niet lukte, begonnen ze een vuil spel te spelen: pesten. Als je niet je zin kan krijgen, dan breek je de ander toch lekker stuk?
Ik speelde de baas….
Ja over mezelf en mijn grenzen. En over de tassen en voorraadspul-len, waar ik een taak over had als depotbeheerder. Maar niet over hen. Toch is dat de leugen waarmee ze naar de baas gingen. Omdat ze mij er maar niet onder konden krijgen. En dus werd de hele boel op z’n kop gezet. Zodat de dramaqueens hun vermaak hadden. Wat hebben ze gelachen! En wat heb ik mij gefrustreerd, verdrietig, ver-moeid en alleen gevoeld in iets wat geen strijd zou moeten hoeven zijn: samen een positieve beweging maken. Er was nu toch immers ’s ochtends een depotheerder? Daar zorgde ik bewust voor. Ondanks dat 2015 een hellejaar voor mij was – waarin ik vele nachten niet tot slecht sliep door extreme spirituele overlast – was ik er toch vrijwel elke ochtend om te helpen de boel te regelen, vooral ook als er eventuele calamiteiten waren. Stank voor dank. En nu? Nu hebben ze niets aan de huidige depotbeheerder, hoor ik ze zeggen. Ja dat is toch wat jullie wilden?! Ik deed van alles, maar ik mocht niets. Daar zal de nieuwe depotbeheerder inmiddels ook achter zijn. En jullie? Jullie mogen alles flikken. Niemand die jullie eens goed corrigeert. Wie speelde er hier nu eigenlijk de baas? Ik weet het antwoord wel…
Gepest omdat ik mondig ben en positief vooruit wil
Ik steunde anderen, gaandeweg de tijd steunden ze mij niet meer. En vooral ook de baas steunde mij al vrij snel niet meer, maar leunde heerlijk op mijn activiteit. En het merendeel besloot op een dag mijn werk en mijn persoonlijkheid te saboteren en mij bewust buiten te sluiten. En de rest keek toe… Ik zal nooit het moment vergeten dat ik naar hen toeliep en ik de blik in de verschrikte ogen van sommigen zag. Ik was duidelijk niet welkom. Het werd mij die dag akelig duide-lijk: ik kon geen brug meer naar ze slaan. Ze waren vertrokken naar een ander land: angst. Ik stond als energieke teamwerker letterlijk alleen in een positieve beweging willen. Vooruit willen. Maar ik werd achteruit getrokken. Dus stopte ik met het depotbeheer, liet dit depot achter mij en verliet uiteindelijk de post. Want ik hoorde er niet meer thuis. Ik ben voor ontwikkeling en tegen het omgekeerde: destructie. Pas toen het al veel te laat was, kwam de rest van de groep eens in beweging en hadden we een spoedvergadering. En was er maar één collega die wel mondig genoeg durfde te zijn om het voor mij op te nemen. En de baas zelf? Die had geen ruggengraat. Hij was makkelijk in te palmen en geloofde het blindelings. Want ja: ik was mondig.
Was de rest ook maar mondig geweest, dan was dit niet gebeurd en hadden we een positieve koers kunnen houden. En had ik nog mijn leuke baan gehad. Pesten ontstaat waar mensen zwijgen en niet ingrijpen, terwijl de sadisten heerlijk stukmaken…
Ik stond alleen
Ik stond achter jou
Deed alles voor jou
Maar jij gaf mij niets
Ik stond alleen
De plek waar jij
Hoorde te zijn
Was nu alleen nog
Een plek van nemen
Mijn hart liep leeg
Ik had te vullen
Wat jij niet meer had
Ik stond alleen
En toen was ik leeg
En stopte ermee
Ik vul niet jouw plek
Dat kost mij teveel
Ik laat de taak los
Die jij mij toewierp
Om jouw lasten
Voor jou te dragen
Ik steunde jou
Jij steunde mij niet
Ik draai me om
En laat jou alleen
© Eva Pieters (juni 2016)
Steun gemist: van de teamcoach (ex-baas) Hans toen ik hem in 2015 steunde als depotbeheerder, maar hij er niet voor mij was.**
De ziekte bij de post: niet samen vooruit willen…
Onder de bodem wroet het monster van de destructie. De post wil niet vooruit en trekt zieke mensen aan of je wordt er ziek (gemaakt). Hoe dan ook: positieve samenwerking en vooruitgang is niet de onderlig-gende energetische groepscode. Zoals ik ook in een droom 2 nachten na mijn ontslagbrief weer zo helder voorgespiegeld krijg. In een droom zit mijn vader aan het stuur en ik naast hem. We rijden op een snelweg, met 4 rijbanen. Plots zeg ik: “Pas op, stilstaande auto’s!”
De rechter rijbaan staat er vol mee en kunnen wij niet meer berijden. Vanaf dat moment zijn er opeens allemaal dolende mensen voor ons, waar wij voor uit moeten kijken. En dan een vrouw pal voor ons, die zich in haar hoofd afvraagt “Zal ik zelfmoord plegen of niet…” en onze richting op blijft lopen. Ik zeg tegen mijn vader dat hij de auto maar stil moet zetten. We komen niet verder. Stilstand en destructie. Daarop is geen voedingsbodem voor vooruitgang te vinden.
This is my side of the story, die ik nu vertel
Omdat ik mondig ben. Omdat iedereen concludeerde, maar niemand mij ooit gevraagd heeft: wat was nou jouw doel met depotbeheer? Omdat ik ook nu weer verder wil met de positieve beweging in mijn leven. En jullie nog mij steeds terug in jullie destructieve kringetjes draaiende en altijd-afhankelijk-van-anderen-willen-zijn leventje willen trekken. Ik ben verantwoordelijk voor mijn eigen leven en dat van jullie pakken jullie eindelijk zelf maar eens op. Sylvia, Gisela en Antoinet, jullie zijn uit mijn leven en jullie komen er nooit meer in.
Zoals voor iedereen geldt die besluit mij kapot te willen maken om zichzelf “beter” te voelen. Dus ook en juist vooral Redders, zoals ex-collega Maddy. Wederom een soulthief die zich niet op haar eigen leven richt en zichzelf ontvlucht via de Reddersrol, waarmee je een ander ontkracht en zelf “liefde” wil halen. Daarmee breng jij versto-rende, negatieve energie in mijn leven. Want een Redder redt niet, maar wil graag dat een ander – in zijn of haar plek – gebroken is.
Ik ga verder en wil mij richten op energie gevende doelen in mijn leven. En ik laat jullie achter met de groeiles die jullie allemaal een beter leven zal geven: houd eerst van en zorg eerst voor jeZelf.
Zodra je stopt met je eigen grootste vijand te zijn, hoef je die van mij ook niet meer te zijn. Zodra je stopt met strijden van buiten, kan je je eindelijk overgeven aan binnen. En stop je met je tijd en je leven ver-spillen. Omdat je nu weet wie jij bent en wat jij wilt en waar je jouw tijd echt aan wilt besteden. Ik wens jou dit toe. Ik wens jou: LEVEN
(Zie de o.a. de blogs ZorgEerstVoorJezelf en ReisTerugLichaam)
En dan is het oktober 2019. En wordt duidelijk waarom het pest-verhaal nog steeds na blijft trillen en nooit helemaal weg was…
Er was niet één dader.
The missing piece: Mieneke, de enabler ***
Al maandenlang word er aan dit blog gehangen. En het liefst haal ik het eraf. Want het dient z´n doel niet: bewustwording. Iemand laat niet los… En heeft geniepig plezier van dit oude verhaal, wat veel te lang en veel te groot in mijn leven is blijven hangen. Omdat jullie niet willen groeien en dus projectie nodig hebben. En dan kom ik op een stiekeme gluurder in andermans leven, die vanaf de “veilige” zijlijn de wereld oordeelt en alles wat ze in zichzelf niet onder ogen wil zien projecteert: Mieneke. Een opmerking die ze maakte toen ik haar pas geleden sprak zat mij dwars. Omdat het niet klopt. Omdat het pro-jectie is. Nog na al die tijd weer jullie troep bij mij willen neerleggen.
Ze zei dat het wel heel duidelijk was dat ik niet los kon laten. Je hebt een mooie kant, maar daar leef jij niet (meer) naar. Je hebt je laten misbruiken door Sylvia. En het ergste is: nadat jij wist hoe ze in elkaar stak en hoe ze mij door het slijk heeft gehaald, liep jij op het depot zo weer naar haar toe om haar te helpen. Daarmee steunde je mij niet. Zoals je elke keer mij niet steunde. Je hebt mij zogenaamd “gewaarschuwd” voor haar. Nee, dat heb je niet. Je trok mij in jouw Drama en hebt jouw verhaal gespuit. Dàt was jouw doel. En ergens was je er blij mee en genoot je van alle ellende die Sylvia aanrichtte. De mensen op de zijlijn die niets deden hadden er baat bij dat dit Drama ontstond. En jij – de enabler*** – het meest.
Misbruik? Dan zet ik jou mijn leven uit
Al die tijd al een dubbel gevoel bij jou. Maar ook met jou maak ik hier en nu in 2019 een keuze. Zolang jij in de leugen blijft leven, en net als Sylvia wilt zijn, hoef je mij niet meer aan te spreken als je mij weer ziet, Mieneke. Ik heb geen behoefte aan mensen die doen alsof ze aan mijn kant staan, terwijl de waarheid exact het omgekeerde is. En wat triest dat jullie anno 2019 niets zinvollers weet te doen met jouw leven, dan na 4 jaar nog steeds heel zielig overfocust op mijn leven te zijn en aan dit oude Drama te blijven hangen. En dat jullie nog steeds al je energie er op zetten om mij en mijn keuzes te willen veranderen. En dan zijn we weer terug waar al het gepest om was begonnen: willen bepalen wie ik ben. Om misbruik van mij te willen maken. Hoe moeilijk ik het ook vaak heb als zeer bewust en zeer intuïtief persoon in deze wereld: ik zou voor geen goud met jou willen ruilen. Je ziet de wereld niet zoals deze werkelijk is. Je leeft in je veilige cocon, waar je de rolluiken sluit om niet te zien wat je niet wilt zien en jezelf voor de gek houdt. Jij leeft niet. Die actie – dat je Sylvia bleef steunen en mij niet – was een dolk in mijn rug. En dat is wie jij werkelijk bent. Soort zoekt soort. En ik ben je spiegel. Want jij loopt zo weer in haar armen en laat je weer misbruiken. En ik? Ik heb daar in het moment in Van der Valk haar losgelaten en een definitieve punt gezet. En daar kom ik nooit meer op terug.
© Eva Pieters (maart 2017 – juli 2020)
(voorheen Eva van Woudenberg-Pieters)
* N.a.v. ex-collega Sylvia, die zelf vroeger gepest is, en samen met andere collega’s besloten had hun onverwerkte emoties op mij te projecteren, om zichzelf tijdelijk “beter” te voelen ten koste van mij.
** Dat is de basis van dit gedicht. Daarnaast is het ook van toepas-sing op gemiste steun van “vrienden” die wel bij mij/ons steun wilden trekken, maar het ons niet (meer) gaven; van “behandelaars” die puur op eigenbelang uit waren; en van mijn vader, wiens steun ik nodig had toen mijn moeder overleed, maar die op mij leunde.
Is het deze éénzijdige narcistische deal: dan ben ik weg.
*** enabler = “a person who encourages or enables negative or self-destructive behaviour in another”
Toegevoegd in oktober 2019 en in juli 2020 omgezet in 2 alinea’s: “The missing piece: Mieneke, de enabler.” Waarom het pestverhaal nog na blijft trillen en nooit helemaal weg was…
Reageren op dit blog? Helaas ontvang ik teveel hardnekkige spam, met als enige doel om bij deze site te kunnen inbreken, dus staat de reactieknop voortaan uit. Stuur mij een bericht via de slotpagina
Heel jezelf, dan laat je anderen ook HEEL