20-4-2012 – Ze wist het precies: wat mijn weg is… En ze deed urenlang haar best om mij daarvan te overtuigen. Maar ik ben niet zoekende: ik weet mijn weg inmiddels echt wel. Ik sta wel open en laat binnenkomen wat anderen zeggen, maar voel zelf wat ik er mee wil. ‘Wil je nog een bakje thee?’ vroeg ze na al een tijdlang praten. Ze vertelde veel persoonlijke verhalen. Relaties waarbij de behoeften niet meer gelijk opliepen – toen zij door een persoonlijk verlies behoeftiger werd – en beëindigd waren. Het leek wel alsof ze mij “groomde”…
De individuele vrijheid van een mens STOPT daar,
waar de vrijheid van een ander in gevaar komt.
(Brice De Ruyver)

Jij was maar een vreemde…
Jij hebt het scenario bedacht wie ik voor jou heb te zijn
Voor altijd bij jou moeten blijven, als slaaf van jouw leven
Wat een moment had te zijn, duurt nu al een eeuwigheid
Jij was maar een vreemde en ik liep even voorbij
Telkens als ik verder wil gaan, houd jij mij keihard tegen
Als een vlinder in een pot wil jij mij voorgoed vastzetten
Ik heb gewacht op verandering en ik heb gesmeekt
Maar jij stopt niet: jij laat mijn ziel maar niet vrij
Ik heb machteloos geschreeuwd en zieletranen gehuild
Maar ik moet blijven in jouw verhaal van onverwerkt verdriet
Jouw zielewonden wil je “helen” door mij mijn plek te ontnemen
Ik hoor daar niet. En jij? Jij bent totaal de weg kwijtgeraakt…
Ik ken de weg naar binnen en heb al mijn donker aanvaard
En aan het einde van de tunnel trof ik mijn bron van licht aan
Mijn eigen plek waarop ik nu leef, is niet voor jou bestemd
Jij hebt jouw zielereis, maar je weigert om de diepte in te gaan
Ik ben klaar met wachten op verandering: jij stopt niet
Hoe graag ik ook wil dat eindelijk onze wegen scheiden…
Ik ben het aan jou geketende geweten, wat in jezelf hoort te zijn
En ik ga verder, met de waarheid èn het leven aan mijn zij!
Van buiten sprak je mooie woorden, over vrijheid en respect
Maar jouw daden spraken harder: je beknelde levensruimte
Nee jij gaf geen levensvreugde, maar zet mensen vast in jouw pijn
Jij was maar een vreemde. En ik? Ik liep even voorbij…
© Eva Pieters (september 2015)
Dit gedicht is gemaakt n.a.v. de obsessieve en destructieve relatie die
2 vrouwelijke “helers” en hun spirituele netwerk vanuit eenzaamheid en spirituele hoogmoedswaanzin met mij wilden aangaan. Ook op afstand… Ikzelf had niets meer over mijn leven te zeggen.
“Je vertrouwt me nu…” zei ze in het begin
En dat was het begin van het einde. Ze behandelde mij als haar vriendin of eigenlijk eerder als een toekomstige spirituele volgeling, en wilde mij stap voor stap op haar spirituele pad krijgen. Er volgde ruim 2 uur pure indoctrinatie. Ongevraagde adviezen vlogen om mijn oren. Herhalend vroeg ze of ik wel goed aardde. Met daaronder de subtiele suggestie dat ik niet goed geaard zou zijn en dat er dus een probleem met mij was… Het begin van projectie. Lees verder →