Toevoeging 8-3-2019: Ik leef vanuit mijn hart, hoe vaak en hoe diep ‘t het afgelopen jaar ook gebroken is. Heb ik spijt, nu 1 jaar later? Nee, ik geloof in overgave… (Zie voor de gehele tekst onderaan de alinea
“Geen spijt om te volgen wat mijn gevoel mij verteld”. Deze alinea is tevens deels herschreven, met een iets reëlere terugblik…)
De rivier van het leven stroomt tussen de oevers van pijn en plezier. Alleen als het verstand weigert met het leven mee te stromen
en zich vastklampt aan de oevers wordt het een probleem.
Meestromen met het leven betekent acceptatie;
laten komen wat komt, en laten gaan wat gaat.
(Nisargadatta Maharaj)
Ik heb geen spijt, want ik maak eigen keuzes
En juist de bovenstaande gedachte is in mijn achterhoofd mijn leidraad op mijn pad. Door altijd af te wegen wat mijn gevoel is èn wat verstandig is, ook op de lange termijn. Waarom ik dit onderwerp aanhaal? Omdat ik een lijntje heb met een bijzondere vrouw die het verkeerde pad koos en nu op sterven ligt. En ze beseft dat nu…
Joke had een echte warme creatieve goedgeefse en levendige vrouw kunnen zijn! Een mooie hooggevoelige vrouw. En dat was ze ook totdat ze zich vanuit oude ongeheelde wonden liet verleiden tot het destructieve pad. Ze koos voor macht. Daar vond ze de controle over zichzelf en anderen. Maar daar vond ze niet het leven. En ik weet nu dat ik sinds 20-4-2012 een lijntje met haar heb. Dus als zij weer de hele aardbol wil overheersen pik ik haar agressieve daden op. En als ze zoals op de avond van 5 december wederom mijn grenzen – en die van vele anderen – wil overschrijden door mij wederom haar pad op te dringen, dan geeft ze mij weer ongevraagd midden in de nacht een Melchizedek inwijding. Zonder enig respect voor wat ik wil. En ze weet dat ik dit niet wil. Maar ze is over een grens gegaan met haar zelf en met anderen, al jaren terug. Een geweten, nee die is er niet meer en al lang geleden door veel donker overspoeld. Maar aan mij heeft ze een kwaaie. De krijger in mij blijft strijden. Omdat ik niet in een destructief klapnet wil en kan leven. Omdat ik niet haar bezit noch haar dochter ben. Om het pad te gaan wat ik zelf gekozen heb.
Maar ook als ze verdrietig is, komt ze heel dichtbij. Zoals vandaag.
Ze heeft niet lang meer. Haar tijd is om. De keuzes zijn gemaakt.
“Ze is hier nu meer dan 25 jaar mee bezig, ze kan niet meer terug. Als ze later ooit zou toegeven dat ze ten onrechte heeft geloofd in haar paranormale gaven, dan zou ze pas echt een groot mens zijn.” *
Geen spijt van verbreken van respectloze relaties
Nee tot nu toe heb ik geen spijt. Door altijd verder te kijken en niet impulsief te handelen. Want die impulsiviteit, leerde mij een aantal jaren terug een therapeute, dat ben ik niet. Dat is niet mijn “ik” die dieper verbonden is met mijn binnenste. Dat is mijn buiten “ik”, die reageert op wat de omgeving wil. En dus als ik terugkijk heb ik geen spijt. Ik sta er tot op de dag van vandaag nog achter dat ik mijn half-zus in 1996 een klap in haar gezicht gaf. En ik zou het zo weer doen. Want ze had het verdiend, na alle manipulatie, leugens en sarcas-tische behandeling. Tegenover de enige die haar werkelijk steunde,
al vanaf dat ze baby was. Haar fotoalbum is getuige. Maar mijn hart heeft gemene wonden van haar opgelopen, die maken dat ik haar nooit meer toesta mijn leven in te komen. Ze kan alleen maar kapot maken. Net als haar moeder. Destructief tot op het bot. Dat is een keuze. En die keuze heeft gevolgen. Ik heb geen spijt dat ik in 1997 een definitieve streep zette onder mijn zussen, nadat er weer eens met mijn hart gespeeld werd. En ik binnen een paar dagen 1 zus kort terug in mijn leven had (omdat ze op mij wilde leunen: “Denk je dat papa het overleefd…”) en vervolgens binnen een paar dagen 2 zussen kwijt raakte. Want papa had het toen overleefd. En ach die rare zus met haar hooggevoeligheid was fijn om op te kunnen leunen in crisissituaties, maar verder wisten we niet wat we er mee moesten. Dus smeten we haar maar weer eens in de prullenbak… En nee, ik
wil ze niet aan mijn sterfbed, noch wil ik aan hun sterfbed zitten. Respecteer me als ik leef en behandel me goed, dan heb je een goeie aan mij. Maar ik laat niet met mijn hart spelen. Wil je alleen maar een destructieve relatie met mij aangaan en mij telkens weer de slechtste laten voelen? Dan laat ik je gaan. Geen respect, geen relatie. Ook dit jaar tot tweemaal toe potentiële vriendschap losgelaten, met vrouwen die nog niet van zichzelf kunnen houden: ZorgVoorJezelf
Geen spijt om te volgen wat mijn gevoel mij verteld
Of het nu werk of een potiëntiele lover is. Zoals de flirtende ex-baas, die mij wel zag zitten. Maar ik ben getrouwd. En nu ben ik een reëel mens en zeg ook tegen mijn man, dat het best kan zijn dat op een dag hij iemand treft of dat ik iemand tref die vanaf dat moment beter bij hem of mij blijkt te passen. En daar moet je dan volwassen mee kunnen omgaan, vind ik. Hoe pijnlijk het tegelijk ook zal zijn. Maar die keuze moet niet door buitenaf afgedwongen zijn. Die keuze hoort van nature te gaan. Vanuit respect. Nu zou het een relatie worden waar jij leuk de voordeeltjes uit haalt. Maar wat geef jij mij? Oh ja de seks zou fantastisch zijn… Maar daarna? Ik kijk verder. Dat helpt mij om geen verkeerde keuzes te maken. Ik heb wat goeds opgebouwd met mijn man. Ik mag mijn handen dichtknijpen voor zo’n fijn mens in mijn leven. Ze bestaan nog, goede mensen, al zijn ze zeldzaam geworden in deze narcistische, respectloze tijd. Al zag niemand het toen zitten, tussen hem en mij. Ik keek door zijn maskerade heen en zag zijn potentie. En die heeft hij zelf ontwikkeld door het destructieve nest waaruit hij kwam te durven ontgroeien. En dat wat wij nu 24 jaar lang hebben opgebouwd zou ik zomaar even overboord gooien? Nee. Ik heb veel ontwikkeling gedaan en dat gooi ik niet weg voor een avon-tuurtje van 3 maanden. Hoe leuk iemand ook is. Ik kijk verder. Ik zou die keuze alleen maken als deze persoon respect voor mij heeft en nu de juiste voor mij zou blijken te zijn. Maar dat lijkt niet het geval.
Nog teveel zie ik een jongen die gelooft dat het leven altijd leuk moet zijn en daarom de lessen van het leven ontvlucht. En juist dàt staat tussen hem en zijn geluk. Pas als jij echt verbonden bent met jouw innerlijk en van daaruit durft te leven, is een echte relatie met jou mogelijk. Ik gun hem dat, dat hij zich ontwikkelt tot een man, die een vrouw aan zijn zijde durft te hebben, maar allereerst genoeg van zichzelf leert te houden om destructie te kunnen loslaten.
Al is er ook die diepe connectie, op zielsniveau… Ik heb je te laten gaan: voor groei. Maar elke poging om los te laten is nog niet gelukt…
(Zie o.a. de blogs: TotdatWaarheidZichtbaar en IkKiesLiefde)
8-3-2019 Ik leef vanuit mijn hart, hoe vaak en hoe diep ‘t het afgelopen jaar ook gebroken is. Heb ik spijt, nu 1 jaar later? Nee, ik geloof in overgave. En dus kies ik vanuit mijn hart voor dat wat goed voelt. Maar ik geloof ook dat Guido niet klaar is voor echte liefde en daar duidelijk ook niet aan wil werken en dat voelt voor mij niet goed. Hij kiest voor LIJDEN en ik kies ervoor mij door mijn hart te laten LEIDEN. En precies daarom zijn wij niet samen. Ik heb ook geen spijt van mijn scheiding, want via Neurofeedback is naar voren gekomen dat mijn ex energetisch niet meer goed voor mij was, en meer op mijn plek wilde leunen dan zijn eigen plek in het leven in te nemen. Dus het werd tijd dat hij zijn eigen weg leert gaan. En dus ruim 1 jaar later, sluit ik 2 boeken en laat ik Paul en Guido achter mij. Ik geloof in overgave, aan het hart, aan het leven. En mijn hart kiest iemand die dat ook kan en daar zal ik op een dag mee samen zijn. Want hoe dan ook, blijf ik leven vanuit mijn hart, en zal deze mij de weg wijzen, naar wie of wat toe te gaan, en wie of wat (weer) te laten gaan…
[Daarbij passend volle overgave: “ChooseWhatYouLoveMost“]
Geen spijt van (vermomde) machtsmisbruik afwijzen
Ik heb geen spijt dat ik in 1989 een Jehovah’s Getuige werd. En ik heb geen spijt dat ik er in 2011 uitstapte door niet meer bekend te willen staan als Jehovah’sGetuigen en mij definitief heb laten uit schrijven. Ik had spijt gehad als ik was gebleven. Het paste eens bij mij, maar door al mijn persoonlijke ontwikkeling paste het niet meer bij mij en heb ik het losgelaten. Soms heb ik spijt dat ik eind 2011 voor een Touch of Matrix naar Wilma toe ben gegaan, omdat ik vanaf 20-4-2012 door haar in een hel belandde, die ik tot op de dag van vandaag nog uit mijn leven heb te verwijderen. Maar tegelijkertijd besef ik ook: ik heb die vreselijke ervaring nodig gehad om later – toen ik eind 2013 voor SensiTherapie bij Carola kwam – resoluut mijn grenzen te stellen. Dat hield mij tegen om ooit nog weer die drempel over te stappen. Ik weet nu als geen ander dat binnen deze spirituele stichting mensen juist van hun levensvreugde beroofd worden en sneaky onder de bodem compleet geclaimd worden voor satanische doeleinden. En dat allemaal onder de leiding van Joke, weet ik nu, en dat staan zij toe en werken zij zelfs indirect aan mee. Destructieve spiritualiteit. Er komt geen licht meer bij kijken… En ook heb ik soms werkplekken achter mij te laten. Als het duidelijk werd dat het alleen nog maar om resultaten en macht draaide. Ten koste van werkplezier, samenwerken en groei. Zo ook nu weer. Na 2 weken weg zijn begin ik eindelijk bij te komen van de kater. Hoe je in 1 week tijd een leuke baan – met fijne collega’s ! – om zeep helpt. En het gewoon een doorsnee werkplek wordt, vanuit angst en wantrouwen. En er geen ruimte meer is voor menselijkheid en creativiteit. Dan is en heb ik er geen plek meer. Jammer ! Maar ik ga verder. Want mijn leidraad in het leven is: “Het leven is een spel. Letsels zijn onvermijdelijk. Sta op en speel opnieuw.” Ik wil leven, werken en relaties, waar ruimte is. Zodat jij en ik vanuit talenten door het leven kunnen bewegen.
Terwijl zij langzaam afscheid neemt…
… en terug kijkt op haar leven, en – zo voel ik – diep van binnen toch wel heel veel spijt heeft, ga ik verder. En heel mijn gevoel, verstand, lichaam en ziel wijst alles af wat zij aan destructieve “heling” en “licht” op mijn pad heeft gebracht de afgelopen jaren. Als zij mij tegen middernacht op 5 december 2017 wederom met een opgedrongen inwijding op afstand mishandelt protesteert mijn lichaam heftig en gooit alles er weer met veel bombarie uit. Want dit – wat Joke en andere spirituele saboteurs in de wereld brengen – is geen heling.
Het is verstorende energie, vanuit destructieve geesten, die telkens opnieuw mijn natuurlijke levensstroom willen blokkeren. Zodat ik niet meer vanuit het leven voortbeweeg. Maar in tegenstelling tot alle destructieve geesten op mijn pad, ben ik niet op de vlucht gegaan voor wat mijn lichaam mij te vertellen heeft. Integendeel… Ik ben de WegVanTransformatie gegaan en liet mijn lichaam spreken. Ik heb daardoor niet een echte carrière opgebouwd en ik heb ook geen kinderen gekregen. Maar ik heb geen spijt, want dit is het pad wat echt bij mij past en ik had te gaan. En ik heb mijn gevoel gevolgd en mijn ontwikkeling heeft mij heel veel goeds gebracht. Het pad van werkelijk bewustzijn, dat is mijn missie, om daar op te ZIJN en mensen via mijn schrijven naar toe te leiden. Geen makkelijk pad, maar dat is het leven ook niet. De zon schijnt niet altijd. En laten we eerlijk zijn: dat zou niet veel goeds doen, als er alleen maar altijd zon was. De regen is ook nodig. Anders zou er niets meer groeien. Wat zou er gebeuren als de boom in de herfst – vanuit angst – tegen zichzelf zou zeggen: “Oei ik wil al die blaadjes niet verliezen, want anders heb ik straks niets meer…” Als hij er krampachtig aan zou vasthouden en ze dus niet zou loslaten, dan zou de boom sterven… Maar de boom weet: “Ik heb de herfst en winter nodig om daarna weer te kunnen groeien en bloeien.” Daar vertrouwt hij op. Ja de neerwaartse beweging is nodig. Eerst is het vreselijk, maar van daaruit wordt je leven beter. Dat is leven. En dat is GROEI !
© Eva Pieters (december 2017 – januari 2018)
Laatste update: maart 2019
* Bron: Wie is wie in Overijssel – JokeDamman
Reageren op dit blog? Helaas ontvang ik teveel hardnekkige spam, met als enige doel om bij deze site te kunnen inbreken, dus staat de reactieknop voortaan uit. Stuur mij een bericht via de slotpagina
Heel jezelf, dan laat je anderen ook HEEL
“Als groei, in wat voor vorm dan ook, zou doorgaan, zou het uitein-delijk uitmonden in iets monsterachtigs en destructiefs. De ontbinding is nodig om ruimte te maken voor nieuwe groei. Het een kan niet bestaan zonder het ander. Het neerwaartse deel van de cyclus is absoluut noodzakelijk voor spirituele groei.” (Eckhart Tolle)